از مادر كه حرف مي زنيم، از چه كسي حرف مي زنيم: خودمردمنگاري برساخت اجتماعي مادري در شهر تهران

در اين پژوهش خودمردمنگارانه، به دنبال كشف مسيري بودم كه جامعه هويتم را به عنوان مادر شكل داده و به عبارتي مادر بودن را به من آموخت . من در اين مسير به اين باور رسيدم كه حقيقتي طبيعي و غريزي از مادر بودن وجود ندارد، بلكه، بسترهاي اجتماعي و فرهنگي، و نيز حوزه‌هاي دانش و شناخت موجود، حقيقت مادر بودن را شكل مي‌دهد. همچنين اين روايت فردي كه موقعيت‌منديِ من در كنار ديگران را در يك بستر اجتماعي به چالش مي‌طلبيد، با ورود به ميداني متفاوت، در تعامل و برخورد با تجربه‌ي مادري طيبه ، كه يك زنِ غربت و از اهالي محله محروم لبِ خط بود قرار دادم. در اين راستا كوشيدم تا داستان‌مان كه دو روايت كوچك محلي بود را به واسطه‌ي پيچيدگي‌هايش به بدنه اصلي جامعه پيوند دهم. روايت زندگي هر كدام از ما سرشار است از ملاحظاتي در رابطه با تلاقي جنسيت، قوميت، طبقه اجتماعي، زبان و ديگر نظام‌هاي سلطه، كه مزيت ها، نابرابري‌ها، و ميزان نزديكي‌مان به قدرت را مشخص مي‌كند. تجربه زيسته‌ي من متاثر از اين حقيقت است كه به عنوان يك زن فارس، متاهل، شيعه، و متعلق به طبقه متوسط، تجربه‌ها و باورهايم از مادري ملهم از همان مادري جريان اصلي است كه سال‌ها پيرامون خود ديده و آموخته‌ام، همانطور كه طيبه در تمام عمرش در معرض جريان حاشيه‌اي مادري قرار داشته، آنها را در خود دروني كرده و تجربه‌اش از غربت بودن، فرودست بودن و فقر را در مادري خود بازتوليد مي‌نمايد.