بررسي راهبرد سياسي ـ انتظامي و تاكتيك‌هاي جنگي نادرشاه افشار (از ابتدا تا پايان حكومت اشرف افغان در ايران)

سقوط سلسله صفويه به دست افغان‌ها در 1137. ق / 1725. م نتيجۀ سلسله اي از بحران هاي به هم‌ تنيده‌اي بود كه باعث فروپاشي نظام سياسي، اقتصادي و اجتماعي ايران و همين‌طور از بين رفتن امنيت و ظهور مدعيان جديدِ قدرت شد. ازجملۀ اين مدعيانِ نوخاسته، نادرقلي (نادرشاه بعدي) بود كه به طرز شگفت آوري توانست ضمن از ميدان به‌در كردن ديگر مدعيان، قدرت را از آن خود سازد. نادر با نزديكي به طهماسب دوم صفوي به تقابل شناخته‌شده‌ترين دشمنان خود رفت كه عبارت بودند از: اشرف افغان كه اصفهان را در اختيار داشت و همين‌طور امپراتوري عثماني كه توانسته بود قسمت‌هاي قابل‌توجهي از ايران را به تصرف درآورد. سؤال اصلي اين است كه عامل تعيين كننده در توفيق نادر براي كسب قدرت در مدت زمان كوتاه پيوستنش به طهماسب دوم صفوي، اخراج افاغنه از ايران و در نهايت تصاحب منصب شاهي چه بوده است؟ روش تحقيق مقاله، توصيفي ــ تحليلي و با بهره‌مندي از كتاب‌هاي معتبر تاريخي آن دوره است. يافته هاي تحقيق در راهبرد نظامي نادر، حاكي از تلاش هاي بي‌شائبه اش در ايجاد و تجهيز سپاهي آماده بر محور وجود و قائم به حضور نادر بود تا راه را براي تحقق استراتژي سياسي اش در كسب قدرت هموار نمايد. علاوه بر اين نادر كوشيد با فرماندهي بي‌نظير و بهره از تاكتيك هاي متنوع نظامي انتظامي همچون عنصر غافلگيري، محاصره كردن و به دام انداختن دشمنانش به‌خصوص افغان‌ها، آنان را نابود كند.