ترجمۀ معنايي: راهبرد غالب در ترجمۀ التفات در سه ترجمۀ انگليسي قرآن

اين جستار، برگردان «التفات» و انواع آن را در سه ترجمۀ انگليسي قرآن بررسي كرده و ترجمۀ معنايي را راهبرد غالب برگردان انواع التفات معرفي مي‌كند. همۀ بحث اين است كه التفات در مقام ويژگي بلاغي گفتمان شفاهي قرآن، ممكن است در فرايند ترجمه با چالش‌هايي روبرو باشد. التفات انواع مختلف دارد كه تغيير در ضماير پربسامدترين نوع التفات در قرآن محسوب مي‌شود. براي ارائۀ توصيفي تحليلي از وضعيت برگردان انواع التفات، ابتدا چارچوب نظري بحث كه همان معرفي شيوه‌هاي ترجمه باشد، معرفي و نظريه‌هاي اصلي به ويژه دو شيوۀ پيشنهادي نيومارك (1988a) يعني شيوۀ معنايي و ارتباطي و طيف‌بندي آنها معرفي مي‌شود. آنگاه، به گردآوري دادگان اشاره مي‌شود كه بررسي چهار نمونه از آيات منتخب واجد التفات از سوره‌هاي مختلف خواهد بود. اين نمونه آيات از سه ترجمۀ انگليسي قرآن انتخاب و تحليل مي‌شوند: يوسف‌علي، (1934)، پيكتال (1930)، و آربري (1955). بررسي دقيق نمونه آيات و مطابقت با اصل آيات نشان مي‌دهد كه هر سه مترجم به سبب حفظ وفاداري به متن اصلي، كوشيده‌اند از شيوۀ ترجمۀ معنايي و طيف‌بندي آن به مثابه راهبرد غالب در ترجمۀ انواع التفات استفاده كنند. استفاده مترجمان از اين شيوه مي‌تواند از يك سو، مبين اهميت متن اصلي و از ديگر سو، مبين ايدئولوژي و جانبداري مترجمان محسوب شود.