تأثير شكل‌هاي مختلف آبشكن‌‌ منفرد بر آبشستگي تكيه‌گاه پل در كانال مركب

وقوع آبشستگي از مهم‌ترين عوامل تهديدكننده پايداري تكيه‌گاه‌هاي پل احداث‌شده بر روي رودخانه‌ها است. اكثر تكيه‌گاه پل‌ها در دشت‌سيلابي قرارگرفته‌اند. در پژوهش حاضر به بررسي اثر چهار شكل مختلف از آبشكن منفرد شامل آبشكن‌هاي ساده، T شكل، L شكل با زبانه پايين‌دست و L شكل با زبانه بالادست بر حداكثر عمق آبشستگي تكيه‌گاه پل واقع در دشت سيلابي پرداخته شده است. پژوهش حاضر بر روي فلوم مستطيلي شكل به عرض ۱ متر، طول ۱۲ متر و ارتفاع ۶۰ سانتيمتر صورت گرفت. كانال مركب به صورت متقارن و مستطيلي با عرض كانال اصلي 20 سانتي‌متر و عرض سيلاب‌دشت‌ها 40 سانتي‌متر ساخته شد. آبشكن‌ها با سه طول ۴، ۸ و ۱۲ سانتي‌متر، در فاصله‌هاي ۴، ۸، ۱۲، ۱۶، ۲۰، ۲۴، ۲۸ و ۳2 سانتي‌متر از تكيه‌گاه 16 سانتي‌متري به‌صورت منفرد نصب شدند. نتايج به‌دست‌آمده نشان داد آبشكن‌هاي ساده، T شكل، L شكل با زبانه پايين‌دست و L شكل با زبانه بالادست حداكثر عمق آبشستگي در تكيه‌گاه را به ترتيب 80، 93، 96 و 78 درصد كاهش داده‌اند.