الگوي ساختاري روابط علّي بين نوع جهان‌بيني رهبري و نوآوري سازماني با نقش ميانجي هشياري سازماني (موردمطالعه: كاركنان اداري دانشگاه اصفهان)

پژوهش حاضر با هدف بررسي روابط علّي بين نوع جهان‌بيني رهبري و نوآوري سازماني با نقش ميانجي هشياري سازماني در دانشگاه اصفهان انجام ‌شد. روش پژوهش، توصيفي – پيمايشي است. جامعه آماري را تمامي كاركنان اداري معاونت‌هاي دانشگاه اصفهان به تعداد 344 نفر در سال 97-1396 تشكيل مي‌دهند نمونه اي از 182 نفر با استفاده از روش نمونه گيري طبقه اي متناسب به طور تصادفي انتخاب شد. براي جمع آوري اطلاعات از سه پرسشنامه استفاده شد روايي پرسشنامه‌ها تأييد شد و پايايي آنها با روش آلفاي كرونباخ به ترتيب 0/88، 91/ و0/72 به دست آمد. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss23 و Amos صورت گرفت. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه مدل علّي مفروض پس از اصلاح از برازش مناسبي برخوردارند و متغيرهاي پژوهش در تعامل با هم به ترتيب 41 و 31 درصد از كل واريانس هشياري و نوآوري سازماني را تبيين مي‌نمايند. به‌طوركلي يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه تأثير مستقيم هشياري سازماني، جهان‌بيني كارآفرين و شبكه‌اي بر نوآوري سازماني معنادار است، ولي تأثير مستقيم جهان‌بيني اجتماعي و تنظيمي بر نوآوري سازماني معنادار نمي‌باشد. بنابر يافته‌ها، تأثير مستقيم ابعاد جهان‌بيني بر هشياري سازماني و تأثير غيرمستقيم ابعاد جهان‌بيني بر نوآوري با ميانجي‌گري هشياري سازماني معنادار مي‌باشد.