بررسي اثر بازگشتي انرژي بر ارزش افزوده بخش صنعت در ايران

اثر بازگشتي به واكنش هايي اطلاق مي شود كه نسبت به پيشرفت تكنولوژي و افزايش كارايي انرژي وجود دارد و اين واكنش ها مانع رسيدن به هدف مورد نظر به طور كامل مي شود. در اين پژوهش به منظور بررسي تأثير اثر بازگشتي انرژي بر ارزش افزوده بخش صنعت ايران، ابتدا با تخمين تابع توليد با روش حداقل مربعات معمولي (OLS) و با استفاده از شاخص ميانگين لگاريتمي ديويژيا (LMDI) اثر بازگشتي در صنعت و براي سال هاي 1366 تا 1396 محاسبه گرديده است. كه نتايج حاكي از آن است كه اثر بازگشتي انرژي صنعت در دوره مورد مطالعه، روند نزولي داشته است. جهت دستيابي به هدف اصلي پژوهش و با بهره گيري از روش خودرگرسيون با وقفه توزيعي (ARDL)، تأثير اثر بازگشتي انرژي بر ارزش افزوده صنعت مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج تخمين حاكي از آن است كه در كوتاه مدت و بلند مدت رابطه منفي و معناداري بين اثر بازگشتي و ارزش افزوده صنعت وجود دارد. اما رابطه موجوي سرمايه بخش صنعت با ارزش افزوده مثبت و معنادار مي باشد. از طرفي اثر بازگشتي نسبت به سرمايه تاثير بيشتري بر روي ارزش افزوده دارد كه اين تاثيرگذاري در بلندمدت بيشتر از كوتاه مدت مي باشد. ضريب تصحيح خطا (ECM) نيز 0.47-است كه نشان مي دهد در صورت بروز شوك اقتصادي در دوره فعلي 0.47 از عدم تعادل هاي دوره گذشته تعديل مي شود.