واكاوي توصيفات عرفاني در دو اثر «آواز پرجبرئيل» و «رود راوي» از ابوتراب خسروي

جهان و آن چه پيرامون آن است پيوسته در حال دگرگوني و تحول است. يكي از علومي كه به صورت مبسوط از ديرباز به شناخت هستي و تغييرات مداوم آن مي‌پردازد علم عرفان است. به هر ميزان كه قوة عقلاني و روحاني بشر پرورش مي‌يابد مبناهاي شناخت حقيقت و وجود نيز تغيير و تكامل مي‌يابد. ابوتراب خسروي از جمله نويسندگان معاصري است كه به مقولة عرفان از دريچة نگاه انسان معاصر نگريسته است. طريقة شناخت، كشف، شهود و ذوق وصال به حقيقت كه از مباني عرفان است با زبان و دريافتي متفاوت در دو اثر «آواز پر جبرئيل» و «رود راوي» تحليل و تبيين مي‌شود. چهار مبحث بنيادي «آفرينش»، «وحدت وجود»، «اساطير» و «نور و رنگ» در اين دو اثر از منظري بديع بررسي شده است. مداقة روايت‌هاي داستاني او از جهت بن‌مايه‌هاي عرفاني و تأثير آن بر شگردهاي توصيفي، حائز اهميت است كه اين پژوهش به آن مي‌پردازد. شيوة اين جستار (توصيفي - تحليلي) مي‌باشد. پرسش اصلي اين تحقيق مبتني بر اين مطلب است كه آيا با مطالعة آثار عرفاني ابوتراب خسروي، مي‌توان به ديدگاهي نو در زمينة عرفان و به تبع آن واكاوي بافت‌هاي متفاوت توصيفي در متن دست يافت؟ نتايج اين بررسي نشان‌ مي‌دهد كه آثار عرفاني ابوتراب خسروي، توانايي نمود رگه‌هاي بديعي از عرفان و واكاوي زنجيره‌هاي نوين توصيفي را در خود دارد.