عقبات و دشواري هاي ‌سلوك عرفاني‌ در ‌قصايد سنايي

ابوالمجد مجدود بن آدم سنايي غزنوي يا حكيم سنايي، عارف و شاعر نامدار قرن ششم، نخستين شاعري است كه انديشه‌ها و ديدگاه‌هاي مكتب تصوف و تعاليم و اندرزهاي صوفيانه و لطايف عرفاني را با شيوه اي سنجيده و استوار، با ذوقيات شاعري آميخته و راهي نو را در عالم شعر فارسي گشوده و زمينه‌هاي گسترش و اوج‌گيري آن را فراهم كرده است. با توجه به اين‌كه يكي از مباحث عرفاني سير و سلوك است و حركت و سير الى الله داراي مقامات و منازلي است. سالكان براي رسيدن به مقصود راهي جز گذر از اين مقامات ندارند. درگذر از اين مقامات، حالات تازه اي براي سالكان رخ مي نمايد. اين حالات، از سوي محبوب ازلي اشارت‌هايي به همراه دارد، سالكان را جاني تازه مي بخشد، نويد وصل مي-دهد و درگذر از مقامات، آنان را ياري مي كند. نويسنده در اين پژوهش به شيوۀ تحليل محتوايي و روش كتابخانه‌اي به بررسي عقبات و دشواري هاي ‌سلوك عرفاني ‌در ‌قصايد ‌سنايي پرداخته است. ضمن بررسي و تفحص در قصايد حكيم، از منظر وي، دشواري ها و سختي هاي راه سلوك عرفاني بسيار است و سنايي ضمن توصيۀ سالك به تلاش و كوشش در راه عشق، از وي مي‌خواهد با جانبازي و قربان ساختن وجود نفساني خويش در اين راه به دنبال مقصود و مطلوب خويش باشد.