بررسي تطبيقي- تحليلي معناشناختي استعاره‌هاي مفهومي و عرفاني درجزء اول قرآن و دفتر اول مثنوي مولوي

بديهي است كه قرآن كتاب زندگي مسلمانان است و بر تمام فرهنگ و ادبيات اسلامي تأثير فراوان داشته است. يكي از بزرگ‌ترين ادب آموختگان قرآني مولانا جلال الدين مولوي بلخي است و اثر برجستۀ وي مثنوي هم آنچنان سرشار از مفاهيم و تعاليم فعال نيست قرآني و عرفاني است كه آن را قرآن فارسي مي‌نامند. در اين مقاله برآنيم كه از رويكرد استعاره‌هاي مفهومي وعرفاني به مقايسه و تحليل در قرآن و مثنوي بپردازيم. بر اين اساس در پژوهش حاضر به بررسي تطبيقي معنا شناختي استعاره‌هاي جزء اول و و دفتر اول مثنوي مولوي پرداخته شده است. روش پژوهش حاضر توصيفي- تحليلي با رويكرد تطبيقي است. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه استعارات مفهومي به كار رفته در قرآن كريم در جزء اول قرآن در مورد موضوعاتي از قبيل زندگي دنيوي و راهنمايي بشر و تأثيرپذيري دل مي‌باشد. در مثنوي نيز استعارات مفهومي در حيطه مفاهيم عرفاني و سير و سلوك در راه رسيدن به معشوق اصلي مي‌باشد كه غالباً با مفاهيم مرتبط با عاشقي همانند آتش و دل و ني و غيره بيان شده است. در مجموع مي‌توان گفت وجه مشترك استعارات مفهومي قرآن كريم و مثنوي معنوي در بخش‌هاي بررسي شده «دل» است.