تأثير تمرين هوازي بر سطوح كليوي آپلين و نيتريك ‌‌اكسيد بافت كليۀ رت‌ هاي نر مواجه شده با نانو اكسيد روي

مقدمه: نانوذرات به علت كوچك بودن اندازه‌شان، به‌راحتي در اندام‌هاي بدن تجمع مي‌يابند؛ لذا با افزايش استفاده از نانوذرات، نگراني دربارۀ آثار جانبي آن‌ها نيز بيشتر مي‌شود؛ بنابراين، در مطالعۀ حاضر تأثير تمرين هوازي بر سطوح كليوي آپلين و نيتريك‌‌ اكسيد (NO) بافــت كليۀ رت‌هاي مواجه شده با نانواكسيد روي بررسي شد. مواد و روش‌ها: در اين پژوهش تجربي، 35 سر موش صحرايي ويستار نر با دامنۀ وزني 150 170 گرم، به‌طور تصادفي به گروه‌هاي كنترل، سالين، نانواكسيد روي، تمرين و تمرين + نانواكسيد روي تقسيم شدند. نانواكسيد روي (1 ميلي‌گرم/كيلوگرم) به‌صورت داخل صفاقي پنج روز در هفته، به گروه‌هاي نانواكسيد روي و تمرين + نانواكسيد روي تزريق شد. برنامۀ تمرين ورزشي شامل 4 هفته دويدن فزاينده روي نوار گردان (با سرعت 15 تا 18 متر /دقيقه، 25 تا 44 دقيقه/روز و 5 جلسه/ هفته) بود. دو روز پس از آخرين مداخله‌ها، رت‌‌ها معدوم شدند. بافت كليه جدا و سطوح آپلين، NO و مالون‌‌دي‌‌آلدئيد (MDA) اندازه‌گيري شد و از آناليز واريانس يك‌راهه براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها استفاده گشت (0.05 P). يافته‌هاي پژوهش: تيمار با نانواكسيد روي، با افزايش معنا‌داري سطوح NO و MDA و كاهش سطوح كليوي آپلين در مقايسه با گروه كنترل همراه بود. 4 هفته فعاليت ورزشي، به كاهش MDA در گروه‌هاي تمرين و تمرين + نانواكسيد روي و افزايش آپلين در گروه تمرين منجر شد؛ همچنين ورزش هوازي به افزايش NO كليوي در موش‌هاي سالم و كاهش سطوح آن در موش‌هاي تيمارشده با نانوذرات انجاميد. بحث و نتيجه‌گيري: فعاليت ورزشي مي‌تواند نقش محافظتي خود را در برابر آسيب كليوي ناشي از نانواكسيد روي، به‌واسطۀ كاهش استرس اكسايشي، افزايش آپلين و تعديل سطوح NO در بافت كليه اعمال كند.