ارزيابي اثر رژيم‎هاي آبياري بر شاخص‎هاي رشد هيبريد‎هاي ذرت در فصل‌هاي بهار و تابستان در اقليم گرم و خشك خوزستان

اين پژوهش جهت بررسي تأثير روش هاي مختلف آبياري بر ويژگي هاي فيزيولوژيك رشد هيبريد هاي ذرت دانه اي طبق آزمايش كرت خرد شده در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار، طي سال هاي زراعي 94-93 و 95-94 در دو فصل بهار و تابستان اجرا شد. عامل اصلي شامل چهار روش آبياري مختلف و عامل فرعي شامل ارقام سينگل كراس 704، سينگل كراس 701 (كارون) و سينگل كراس 616 (مبين) بود. نتايج تجزيه آماري داده ها نشان داد در كشت بهاره و تابستانه، اثر روش هاي مختلف آبياري و هيبريد بر ماده خشك كل و شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول و سرعت جذب خالص، سرعت رشد نسبي و دوام سطح برگ معني دار بود. نتايج مقايسه ميانگين ها نشان داد تيمار 2I (آبياري يك جويچه در ميان طي مراحل 4 تا 12 برگي و 12 برگي تا ظهور ابريشم بلال و آبياري مرسوم از ظهور ابريشم بلال تا رسيدگي) كمترين ماده خشك كل، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول، سرعت جذب خالص، سرعت رشد نسبي و دوام سطح برگ را داشت و بيشترين كاهش را در صفات اندازه گيري شده نسبت به تيمار 1I يا شاهد (آبياري مرسوم) به خود اختصاص داد، لذا اجراي كم آبياري در مراحل ابتدايي و مياني رشد (چهار برگي تا ظهور ابريشم بلال) توصيه نمي شود. برتري سينگل كراس 704 نسبت به ساير هيبريد ها در صفات اگروفيزيولوژيك را مي توان به پتانسيل عملكرد بالاتر، زودرسي و انطباق بيشتر با شرايط محيطي مرتبط دانست. نتايج مقايسه كشت بهاره و تابستانه بيانگر تفاوت معني دار در صفات اندازه گيري شده (به جز سرعت جذب خالص) بود. اعمال كم آبياري در تيمار 3I (آبياري يك در ميان جويچه در مرحله 12 برگي تا ظهور ابريشم بلال) كمترين كاهش را در شاخص هاي رشد (در مقايسه با ساير تيمار هاي كم آبياري) نسبت به آبياري مرسوم داشت، لذا آبياري كامل در مرحله ظهور ابريشم بلال تا رسيدگي دانه و كم آبياري در مراحل مياني رشد (12 برگي تا ظهور برگ ابريشم) به عنوان مناسب ترين گزينه براي مقابله با محدوديت منابع آب قابل توصيه مي باشد.