طبقه بندي عناصر وابسته به مفهوم سازگاري در معماري بر اساس مقياسهاي عملكردي

انتقال هر مفهومي از علوم پايه به علوم مهندسي مستلزم شناخت و برقراري ارتباط ميان‌رشته‌اي در مقياسي متناظر است. درحقيقت اين مقياس است كه همچون پلي رشته‌هاي مختلف را به هم مرتبط مي‌كند. استفاده از ويژگي‌هاي زيستي در ساير رشته‌هاي علمي، به دليل تكامل و آزمون بلندمدت آن‌ها، داراي جايگاه ويژه‌اي است. سازگاري ازجمله خصوصيات اصلي جانداران است كه موجب بقاي جاندار در شرايط متغير محيط مي‌شود و تكامل جانداران را در درازمدت به دنبال دارد. مفهوم سازگاري در معماري شامل رويكردهاي مختلفِ عملكردي، سازه‌اي، كالبدي، فرهنگي، و اقتصادي مي‌شود. برداشت‌هاي متفاوتي از اين مفهوم بسته به نوع رويكرد عرضه شده است، بر همين اساس، ضرورت دارد تا در زمان انتقال مفاهيم از دانش مبنا به معماري به مقياس آن توجه شود. در اين پژوهش با بررسي مقياس‌هاي سازگاري در دانش مبنا و تعريف مقياس متناظر آن‌ها در معماري، نوعي طبقه‌بندي سطوح مختلف مفهوم سازگاري در معماري عرضه مي‌شود؛ تعيين مقياس‌هاي متناظر در زمان انتقال مفاهيمْ منجر به تسهيل در استفاده از آن در معماري مي‌شود. در اين پژوهش پس از بررسي مفهوم سازگاري در علوم زيستي بر اساس مقياس‌ها و خصوصيات شاخص آن‌ها، به انتقال اين مفهوم به حوزه معماري با استفاده از رويكردي راه‌حل‌محور پرداخته مي‌شود. روش اين تحقيق قياسي است و از سطوح كلان مفهوم سازگاري در دانش مبنا آغاز و تا سطوح خرد آن تفكيك مي‌شود. درنهايت، مفهوم سازگاري در مقياس‌هاي مختلفِ محيط مصنوعْ بررسي و عناصر مرتبط با مفهوم سازگاري بر اين اساس طبقه‌بندي مي‌شود. ارتباط ميان دو حوزه مورد نظر بر اساس معرفي واحدهاي تحليلي، با عنوان نقطه مبنا، در گام نخست برقرار و ترازهاي هم‌پيوند در گام بعدي تعيين مي‌گردد؛ با اين رويكرد از سوء برداشت‌هاي مفهومي، كه در زمان انتقال الگوها، به دليل تداخل مقياس‌هاي نامرتبط دو حوزه، امكان پيش آمدن دارد، جلوگيري مي‌شود.