تجربۀ استفاده از خانه هاي تاريخي با كاركرد مدارس معماري از منظر تجربۀ زيستۀ دانشجويان مورد پژوهش: دانشگاه هنر اسلامي تبريز

به اعتقاد صاحب‌نظرانْ محيط‌هاي آموزشي تأثيرات انكارناپذيري بر عملكرد تحصيلي دانشجويان دارند و رابطه‌اي مستقيم بين كيفيت محيط‌هاي آموزشي با ميزان يادگيري و نحوه تحصيل دانشجويان وجود دارد. هرچند از نخستين تجربه استفاده از خانه‌هاي تاريخي با كاركرد مدرسه معماري در كشورمان بيش از بيست سال سپري شده، بااين‌حال ميزان اقبال مطلوب به اين اقدام و رابطه كيفيت اين فضاها با تحصيل دانشجويان برآورد نشده است. در پژوهش حاضر در نظر است كه تجربه زيسته دانشجويان معماري در استفاده از خانه‌هاي تاريخي به‌صورت مدارس معماري، از جمله تأثيرات اقدام مذكور بر نحوه تحصيل دانشجويان را در چهار سطح، شامل بعدِ كالبدي‌ـ فيزيكي، بعدِ ادراكي‌ـ معنايي، بعد اجتماعي، و بعدِ آموزشي، ارزيابي شود. در اين مطالعه از تلفيق راهبردهاي كمّي و كيفي و براي ارزيابي نهايي الگوي عملياتي تحقيق و تعيين رابطه وابستگي بين متغيرها از روش چندمتغيره الگوسازي معادله‌هاي ساختاري استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد تغيير كاركرد خانه‌هاي تاريخي در دانشگاه هنر اسلامي تبريز به دانشكده‌هاي معماري، علي‌رغم وجود مشكلاتي در تأمين بخشي از فضاهاي جانبي مؤثر بر آموزش، نمونه‌اي موفق در تجربه زيسته دانشجويان محسوب مي‌شود كه ضمن حفاظت از سرمايه‌هاي تاريخي‌ـ فرهنگي، نقشي مثبت در آموزش دانشجويان دارد.