تأثير قرارگيري در طرح فاصله‌گذاري اجتماعي در شرايط پاندمي كرونا بر فعاليت بدني و خلق و خوي شهروندان شهر اصفهان

زمينه و هدف: اقدامات دولت در طول پاندمي كوويد19 محدوديت‌هاي زيادي را در زندگي روزمره تحميل كرده است. هدف از پژوهش حاضر تعيين و بررسي اثر طرح فاصله‌گذاري اجتماعي در طول پاندمي ويروس كرونا بر فعاليت فيزيكي و شرايط خلقي شهروندان شهراصفهان بود. روش بررسي: اين تحقيق توصيفي ـ تحليلي از نوع ميداني و پيمايشي مي‌باشد كه در دوران قرنطينه ناشي از شيوع بيماري كرونا انجام شد. تعداد 411(131 نفر مرد و 280 نفر زن) از ساكنين شهر اصفهان وارد مطالعه شدند و پرسشنامه بين‌المللي آنلاين فعاليت بدني فرم كوتاه(GPAQ) را از 1 فروردين تا 2 خرداد ماه 1399 تكميل كردند. هم‌چنين از پرسشنامه كوتاه ارزيابي خلق (POMS)16 سؤالي براي ارزيابي خلق شركت كنندگان استفاده شد. براي پاسخ به سؤالات اساسي اين تحقيق از تحليل واريانس با اندازه‌گيري هاي مكرر، تحليل واريانس تك متغيره و رگرسيون استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه كاهش معني‌داري در شدت و تعداد جلسات هفتگي فعاليت بدني در شرايط فاصله‌گذاري اجتماعي نسبت به دوران قبل از آن وجود دارد(0.001=p). 11.8 درصد افراد، مدت جلسه تمرين خود را در اثر فاصله گذاري اجتماعي كاهش دادند و 5 درصد نيز افزايش دادند و اين در حالي است كه 83.2 درصد افراد نيز تغييري در مدت جلسه تمرين خود ندادند(0.001=p). هم‌چنين افرادي كه تعداد جلسات هفتگي فعاليت بدني خود را در دوران فاصله‌گذاري اجتماعي نسبت به قبل از آن تغيير ندادند(0.001=p)، وضعيت خلق و خوي بهتري هم در مؤلفه‌هاي مثبت و همه در مؤلفه‌هاي منفي داشتند(0.001=p). نتيجه‌گيري: در حالي كه فاصله‌گذاري اجتماعي يك اقدام ضروري براي محافظت از سلامت عمومي است، نتايج نشان مي‌دهد كه اين امر باعث كاهش سطح فعاليت‌هاي بدني مي‌شود كه ممكن است سلامت جسمي و رواني را به خطر اندازد. اين مشاهدات داراي پيامدهاي مهم بالقوه است كه مي‌تواند به توصيه‌هاي لازم جهت انجام فعاليت بدني براي حفظ سلامتي در طول بيماري كمك كند.