مدل نگرش و جهت‌گيري جامعه واليبال ايران با اسناد خوش‌بينانه و بدبينانه

هدف از پژوهش حاضر، طراحي مدل نگرش و جهت‌گيري جامعه واليبال ايران با اسناد خوش‌بينانه و بدبينانه بود. روش پژوهش توصيفي–تحليلي بود. تعداد 288 نفر از بين بازيكنان ليگ واليبال زنان و مردان ايران به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. ابزار اندازه ‌گيري شامل پرسش‌نامه‌هاي سبك اسنادي خود گزارشي، نگرش ورزشي ويليس و پرسش‌نامه جهت گيري ورزشي گيل و همكاران بود. از روش هاي آماري همبستگي پيرسون، فريدمن، واريانس، واتسون، سوبل و معادلات ساختاري براي مدل‌سازي با نرم‌افزار پي ال اس استفاده گرديد. نتايج نشان داد بين سبك اسنادي با جهت‌گيري ورزشي و نگرش ورزشي رابطه معناداري وجود ندارد. با وجود اين، بين نگرش ورزشي با جهت ‌گيري ورزشي رابطه معناداري وجود داشت. همچنين تحليل رگرسيون نشان داد مؤلفه‌هاي موفقيت و قدرت توانايي پيش بيني جهت گيري ورزشي را دارند. در اولويت نگرش ورزشي مؤلفه موفقيت، قدرت و مؤلفه اجتناب از شكست در رتبه اول تا سوم بود. روايي همگرا و روايي واگرا مدل نيز مورد تأييد قرار گرفت.