رابطه نااميدي و خودناتوان‌سازي با گرايش به دوپينگ در ورزشكاران

مسائل رواني جزء جدايي ‌ناپذير در همه زمينه هاي رفتاري از جمله در ورزش است. هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين نااميدي با خود ناتوان سازي و گرايش به دوپينگ در ورزشكاران مرد استان فارس بود. اين پژوهش از نوع توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه ورزشكاران مرد استان فارس در رشته‌هاي دوميداني، وزنه برداري و بوكس بود كه تعداد 384 نفر با صورت تصادفي به‌ عنوان نمونه تعيين شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش‌نامه هاي نااميدي بك (1979)، پرسش‌نامه گرايش به دوپينگ پتروزي (2007) و پرسش‌نامه خودناتوان سازي جونز و رودوالت (1982) بود. روايي صوري پرسش‌نامه ها توسط اساتيد و روايي همگرا و واگراي پرسش‌نامه ها نيز بررسي و تأييد شد. همچنين پايايي پرسش‌نامه ها با استفاده از آزمون آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي محاسبه شد و مورد تأييد قرار گرفت. جهت تجزيه‌ وتحليل داده‌ها از مدل‌سازي معادلات ساختاري در نرم‌افزار اسمارت پي.ال.اس نسخه سوم استفاده شد. نتايج نشان داد بين نااميدي با خودناتوان سازي، نااميدي با گرايش به دوپينگ و خودناتوان سازي با گرايش به دوپينگ رابطه مثبت معنادار وجود دارد. همچنين نتايج نشان داد خود ناتوان سازي به‌ عنوان يك ميانجي در رابطه بين نااميدي با گرايش به دوپينگ معنا‌دار است. همچنين مدل تأثير نااميدي بر گرايش به دوپينگ با ميانجي خودناتوان سازي از برازش مناسبي برخوردار بود. در نهايت پيشنهاد مي گردد، علاوه بر موارد نظارتي در كاهش دوپينگ به مسائل رواني ورزشكاران نيز در سطوح مختلف رقابتي توجه گردد.