نقد و تحليل «ادبيت» در چكامه‌ي « لِعازر عام 1962 » از خليل حاوي

خليل حاوي، شاعر نام‌آور لبناني ‌است كه با اشعار عميق و معاني فلسفي‌‌‌اش، به عنوان شاعرِ فيلسوفِ معاصر عرب، شناخته شد. علاوه بر معاني فلسفي‌اش كه از او چهره‌اي متفاوت از ديگر شاعران معاصر ارائه مي‌دهد، عرصه‌ي شگفت انگيزِ ديگري كه حاوي يكه تازِ بي‌رقيب آن است، ساحت زبان و صورت شعر است. از جمله زيباترين چكامه‌هاي حاوي، قصيدهي «لعازر عام1962» است كه شكل و صورت آن، در زيباترين هيئت تجلي يافته و در پيوندي عميق با معناست. با توجه به تمركز بيشتر پژوهش هاي ادبي پيرامون آثار خليل حاوي بر محتوا و معاني ، ضرورت وجود پژوهشي متن محور احساس مي شد. در اين مقاله، نگارندگان مي كوشند با نگاه فرماليستي و متن محور، ‌ادبيت يا به تعبيري وجه ادبي قصيده‌ي لعازر، يكي از زيباترين قصايد خليل حاوي را مورد بررسي قرار دهند و از دريچه‌ي سازه‌هاي شعرآفريني چون رستاخيز واژگان و آشنايي زدايي و تبيين نقش مهم اين دو عنصر در انتقال معنا، اعجاز شعري حاوي را بر دوستداران شعر عربي روشن تر گردانند. در اين پژوهش مشخص گرديد كه خليل حاوي با ابداع در اساليب زباني و به كارگيري شگردهاي ادبيت متن، تا حد زيادي توانسته است، سازه هاي زباني را به بهترين شكل در خدمت معنا به كارگيرد و پيوند محكمي ميان دو عنصر زبان و معني برقرار كند.