بررسي نقش پيش‌گويي‌كننده هوش هيجاني و عوامل فردي- شغلي در استرس شغلي ماماهاي شاغل در مراكز سلامت و بيمارستان‌هاي شهر رشت 1397

زمينه و هدف: ماماها به دليل ماهيت كاري خود استرس زيادي را تجربه مي‌كنند. برخي عوامل مي‌توانند نقش بارزي در استرس شغلي در اين گروه داشته باشند. مطالعه حاضر با هدف تعيين نقش پيش‌گويي كننده هوش هيجاني و عوامل فردي شغلي در استرس شغلي ماماهاي شاغل در شهر رشت انجام گرفته است. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي همبستگي، 250 نفر از ماماهاي شاغل در مراكز سلامت و درماني شهر رشت از ارديبهشت تا شهريور 1397 به روش نمونه گيري طبقه اي تصادفي وارد مطالعه شدند. براي جمع‌آوري داده ها از پرسشنامه هاي مشخصات فردي و شغلي، هوش هيجاني و استرس شغلي استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آمار توصيفي و تحليلي شامل تي‌مستقل، آناليز واريانس يك طرفه، همبستگي پيرسون، رگرسيون خطي چندگانه در سطح معناداري 0.05 در نرم‌افزار SPSS نسخه 23 انجام گرفت. يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار هوش هيجاني 12.55 ±114.20 و استرس شغلي ماماها 15.48 ±119.66 بود. متغيرهاي محل كار (بيمارستان خصوصي: 0.19= beta;، 0.012=p)؛ ساعات اضافه كار (0.33= beta;، 0.001 p)؛ ساعات خواب در شبانه‌روز (0.13= beta;، 0.011=p)؛ ميزان فعاليت اجتماعي (0.11= beta;، 0.029=p)؛ سن (0.25= beta;، 0.045=p) و نمره كلي هوش هيجاني (0.55= beta;، 0.001p ) پيش‌گويي كننده‌هاي استرس شغلي بودند (0.05 p). اين متغيرها در مجموع 54% از واريانس استرس شغلي را تبيين كردند. نتيجه‌گيري: در مجموع در مدل تطبيق يافته متغيرهاي محل كار، ساعات اضافه كار، ساعات خواب، ميزان فعاليت اجتماعي، سن ماما و نمره كلي هوش هيجاني پيش‌گويي‌كننده‌هاي معنادار استرس شغلي بودند. بر اين اساس مي‌توان با طراحي برنامه‌هاي مؤثر به ارتقاي عملكرد ماماها كمك نمود.