بررسي اثرات سياست‌هاي حمل‌ونقلي در توسعه محلات پايدار (مطالعه موردي: محله چله‌خانه، شهر رشت)

رشد روز افزون استفاده از خودروي شخصي موجب افزايش نگراني ها درباره ترافيك، آلودگي هاي زيست محيطي و سبب ناديده گرفتن محلات تاريخي در شهرها شده است. در حال حاضر به دليل تسلط اتومبيل در شهر رشت، بسياري از محلات واجد ارزش بخش مركزي از دسترس عابران پياده خارج شده و فقط به مكاني براي انجام فعاليت هاي مانند پارك خودرو تبديل شده است. هدف پژوهش، بررسي تاثير سياست هاي دفعي جذبي ترافيكي در توسعه محلات پايدار است. در اين پژوهش از ضرايب تعيين تعديل يافته، رگرسيون و تحليل ساختاري براي تحليل مسير دو سياست جذبي توسعه حمل ونقل عمومي و توسعه فضاهايي براي عابران پياده و دو سياست دفعي محدوديت تردد اتومبيل و محدوديت پاركينگ براي ارزيابي محله چله خانه شهر رشت استفاده شده است. براي تعيين حجم نمونه از فرمول كوكران استفاده شده است كه 384 نفر محاسبه شد. پايايي پرسشنامه ها توسط آلفاي كرونباخ 0.834 به دست آمد. كه با بررسي يافته ها ضرايب رگرسيون در دو سياست دفعي؛ محدوديت تردد اتومبيل و محدوديت پاركينگ به ترتيب در بعد كالبديزيست محيطي رتبه نخست و بعد ارتباطي ودسترسي رتبه چهارم را كسب كرده اند. كه بعد كالبديزيست محيطي با ضريب بتاي 0.86 در محدوديت تردد اتومبيل و در محدوديت پاركينگ با ضريب بتاي 0.84 و بعد ارتباطي ودسترسي به ترتيب در محدوديت تردد اتومبيل و محدوديت پاركينگ با ضريب بتاي 0.75 و 0.59 از نظر شهروندان به دست آمد. در ادامه نتايج، سياست هاي جذبي به تنهايي نمي توانند در بازآفريني محلات دخيل باشند؛ بلكه اين سياست ها زماني مي توانند تأثيرگذار باشند كه با سياست هاي ترافيكي ديگر از قبيل سياست دفعي تكميل شوند.