بهبود كارايي در چندپردازنده اي ها با استفاده از سه مرحله مهاجرت ناپيوسته جهت نگاشت برخط

در اين مقاله مفاهيم و پارامترهاي مختلف در نگاشت برخط براي كارهاي متعدد در شبكه روي تراشه بررسي شده است. در اين راستا سه گام اساسي پيدا نمودن اندازه زيرتوري مناسب، محل زيرتوري در همبندي توري جهت تخصيص و مكان اصلي در زيرتوري جهت نگاشت بر خط كار در نظر گرفته شده است. لذا الگوريتم هاي مؤثر پيشين جهت انتخاب ابعاد زيرتوري، الگوريتم هاي مهاجرت پردازنده مبتني بر دو مرز سطري، فشرده سازي بالا پايين محدود شده، فشرده سازي چهارگوشه برخط پويا (ODCFC) و روش هاي مهاجرت تركيبي براي همبندي توري با الگوريتم پيشنهادي جهت بررسي كارايي مقايسه شده است. در اين راستا، تأثير پارامترهاي كارآيي ميانگين زمان اجراي كار و ميانگين بهره وري سيستم با الگوريتم هاي پيشين جهت دستيابي به پيكربندي مناسب در شبكه هاي روي تراشه بررسي شده اند. در اين مقاله بيست و نه الگوريتم مختلف پياده سازي شده و از بين آن ها هفت الگوريتم كه عملكرد بهتري نسبت به سايرين دارا هستند انتخاب شده است. در واقع، با استفاده از روش هاي مهاجرت تلفيقي كارا توانستيم تعداد مهاجرت هاي پردازنده ها را محدود نماييم و در نتيجه ميانگين زمان اجراي كار بين 36% تا 38.1% و ميانگين بهره وري سيستم بين 38.2% تا 48.5% بهبود يافته است.