اثر تعاملي تمرينات مقاومتي، استقامتي و مصرف عصاره گزنه بر مقادير آپلين پلاسمايي و تغييرات وزن موش‌هاي صحرايي مبتلابه ديابت نوع يك

زمينه و هدف: يكي از بيماري‌هاي متابوليكي در جوامع گوناگون، بيماري ديابت نوع يك مي‌باشد. نتايج تحقيقات نشان داده كه فعاليت ورزشي و مصرف مكمل‌ها مي‌توانند اثرات مثبتي بر بهبود بيماري‌هاي مختلف داشته باشند. هدف از انجام اين تحقيق بررسي اثر تعاملي تمرينات ورزشي و مصرف گزنه بر ميزان آپلين به‌عنوان يكي از آديپوكاين‌هاي مترشحه از بافت چربي موش‌هاي مبتلا به ديابت نوع يك بود. روش تحقيق: براي اين منظور، تعداد 40 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار به‌صورت تصادفي به 4 گروه شامل گروه كنترل، گروه مصرف گزنه، گروه تمرين مقاومتي+گزنه و گروه تمرين استقامتي+گزنه تقسيم شدند. با استفاده از استرپتوزوتوسين، ديابت نوع يك به همه حيوانات القاء شد. به‌جز گروه كنترل، ساير گروه‌ها روزانه عصاره گزنه به ميزان 1 ميلي‌گرم/ كيلوگرم وزن بدن دريافت كردند. گروه تمرين مقاومتي+گزنه بالا رفتن از نردبان همراه با وزنه‌هاي متصل به دم را كه به‌طور تدريجي افزايش مي‌يافت، به اجرا درآوردند. گروه تمرين استقامتي+گزنه نيز به فعاليت شنا پرداختند. پروتكل‌هاي تمرين به مدت 8 هفته به اجرا درآمدند و در پايان هفته هشتم، از بطن چپ قلب حيوانات به‌صورت مستقيم نمونه خون تهيه گرديد. اندازه‌گيري آپلين پلاسما با استفاده از كيت آزمايشگاهي آپلين و به روش الايزا انجام شد. براي بررسي تغييرات وزن آزمون t وابسته، به‌منظور مقايسه ميانگين‌ها در گروه‌هاي مختلف، آزمون تحليل واريانس يك‌طرفه و آزمون تعقيبي توكي و براي بررسي رابطه بين متغيرها  از ضريب همبستگي پيرسون استفاده گرديد و سطح معني‌داري 0/05 p در نظر گرفته شد. يافته‌ها: آپلين در گروه‌هاي گزنه (0/04=p)، تمرين مقاومتي+گزنه (0/04=p) و گروه تمرين استقامتي+گزنه (0/0001=p) نسبت به كنترل افزايش معني‌داري داشت؛ تغييرات اين شاخص در گروه تمرين استقامتي+گزنه نسبت به گروه گزنه (0/02=p) و گروه تمرين مقاومتي+گزنه (0/04=p)؛ با افزايش معني‌داري بيشتري همراه بود. در مقايسه ميانگين وزن پيش‌آزمون و پس‌آزمون آزمودني‌ها، در گروه‌هاي كنترل، گزنه و تمرين مقاومتي+گزنه؛ كاهش معني‌داري (0/0001=p)، مشاهده شد؛ اما اين تغييرات در گروه تمرين استقامتي+ گزنه (0/89=p) معني‌دار نبود. نتيجه‌گيري: بهبود سطح پلاسمايي آپلين در گروه تمرين استقامتي+گزنه در موش‌هاي مبتلا به ديابت نوع يك، احتمالاً ناشي از اثر تعاملي تمرينات استقامتي و مصرف هم‌زمان گزنه مي‌باشد.