اثر 8 هفته تمرين تداومي متوسط و تناوبي شديد بر بيان ژن سيرتوئين- 1 و استيل كوآ دهيدروژناز با زنجيره بلند بافت قلب موش‌هاي صحرايي چاق

زمينه و هدف: افراد مبتلا به چاقي و اضافه وزن همواره در معرض ابتلا به بيماري‌هاي قلبي عروقي قرار دارند. هدف از تحقيق حاضر بررسي اثر 8 هفته تمرين تداومي كم‌شدت و تناوبي شديد بر  بيان ژن سيرتوئين 1 (SIRT1) و آنزيم آسيل كوآ دهيدروژناز زنجيره بلند (LCAD) بافت قلب موش‌هاي صحرايي چاق بود. روش تحقيق: تعداد 21 سر موش صحرايي نژاد اسپراگو داولي چاق انتخاب شدند و به طور تصادفي در سه گروه  7 تايي شامل گروه (1) تمرين تناوبي شديد، (2) تمرين تداومي كم‌شدت، و (3) كنترل تقسيم شدند. گروه هاي تمرين تناوبي و تداومي به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته به ترتيب با شدت 80 تا 85 و 50 تا 55 درصد حداكثر سرعت دويدن روي نوار گردان دويدند. پس از استخراج RNA از بافت قلب و سنتز cDNA، با استفاده از روش Real timePC، بيان ژن هاي SIRT1 و LCAD به صورت كمي سنجش گرديد. جهت تجزيه و تحليل يافته‌ها از آزمون شاپيرو ويلك، تحليل كوواريانس، تحليل واريانس يك‌طرفه و آزمون تعقيبي بونفروني استفاده گرديد و سطح معني داري 0/05≥p در نظر گرفته شد. يافته‌ها: بيان ژن SIRT1 در گروه تناوبي شديد (0/001=p) و تداومي كم شدت (0/001=p) به طور معني داري بالاتر از گروه كنترل بود. بيان ژن LCAD در گروه تناوبي شديد به طور معني داري بالاتر از گروه كنترل (0/001=p) و تمرين تداومي كم شدت (0/001=p) بود. از طرف ديگر، وزن موش هاي صحرايي پس از تمرين در گروه تناوبي شديد به طور معني داري پايين تر از گروه هاي كنترل (0/001=p) و تمرين تداومي كم شدت (0/001=p) بود. نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد تمرين تناوبي شديد نسبت به تمرين تداومي كم شدت، اثرات مثبت بيشتري بر بهبود بيان ژن SIRT1 و LCAD بافت قلب موش‌هاي صحرايي چاق دارد.