اثربخشي واقعيت درماني گروهي بر بهزيستي اجتماعي، اميد به زندگي و منبع كنترل در زنان مبتلا به اختلال وسواس

مقدمه: اختلال وسواس، يكي از شايع ترين بيماري هاي روان شناختي جامعه كنوني است كه به موجب آن رفتار فردي و اجتماعي شخص، دچار مشكل مي شود و اثرات مخربي بر كاركردهاي طبيعي زندگي دارد. بنابراين، پژوهش حاضر با هدف تعيين ميزان اثربخشي واقعيت درماني گروهي بر بهزيستي اجتماعي، اميد به زندگي و منبع كنترل در زنان مبتلا به اختلال وسواس انجام شد. روش كار: مطالعه حاضر از نوع نيمه آزمايشي[i1] با طرح پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل همراه با دوره پيگيري بود. جامعه پژوهش شامل كليه زنان مبتلا به اختلال وسواس شهر اهواز در سال 1397 بودند كه از ميان آنها 30 نفر به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب و سپس به روش تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند (هر گروه 15نفر). گروه آزمايش طي 8 جلسه60 دقيقه اي در معرض واقعيت درماني گروهي گلاسر (2003) قرار گرفتند و گروه كنترل، درماني دريافت نكردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه بهزيستي اجتماعي (كيز، 1998)، پرسشنامه اميد به زندگي (اسنايدر و همكاران، 1991) و پرسشنامه منبع كنترل (راتر، 1966) بودند. داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس اندازه گيري مكرر و تعقيبي بونفروني در نرم افزار SPSS24 تحليل شدند. يافته ها: نتايج تحليل نشان داد كه واقعيت درماني در بهبود بهزيستي اجتماعي، اميد به زندگي و منبع كنترل دروني و كاهش منبع كنترل بيروني در زنان مبتلا به اختلال وسواس در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل تأثير معني داري داشته و اين تاثير در مرحله پيگيري نيز باقي مانده است(0.001 P). در مرحله پس آزمون و همچنين پيگيري در متغيرهاي بهزيستي اجتماعي، اميد به زندگي و منبع كنترل دروني و بيروني گروه كنترل با گروه درمان تفاوت معني داري وجود دارد(0.001 P). نتيجه گيري: نتايج حاكي از اثربخشي واقعيت درماني گروهي بر بهزيستي اجتماعي، اميد به زندگي و منبع كنترل دروني و بيروني در زنان مبتلا به اختلال وسواس بود. بنابراين، پيشنهاد مي گردد كه از اين روش در كنار ساير روش هاي درماني براي بهبود ويژگي هاي روان شناختي افراد داراي اختلال وسواس استفاده شود.