زماني كه متهمان در برابر بازداشت مقاومت مي كنند: گستردگي، همبستگي و دلالتها براي پليس هاي ميداني

استفاده پليس از زور يكي از مهمترين مسائل پليس است كه تحقيقات، پيوسته نشان مي‌دهد كه مقاومت متهمان در بازداشت، بهترين پيش بيني كننده استفاده يا عدم استفاده از زور است؛ با اين حال، مقاومت به خودي خود كمتر مورد تحقيق قرار گرفته است. اين مطالعه از برنامه نظارت بر مصرف مواد مخدر استراليا [1](طولاني‌ترين بررسي چند جانبه مجرمان در اين كشور) بر گرفته شده است. داده‌ها با استفاده از پسرفت استدلالي چند متغيره و چند سطحي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت تا عواملي را شناسايي و پيش‌بيني كند كه باعث مقاومت متهمان هنگام بازداشت مي‌شود كه آيا مظنون به مقاومت در برابر دستگيري متهم شده است يا خير. نتايج نشان داد كه در حالي كه مقاومت مظنون نسبتاً كم بود، در شرايط خاص شيوع بيشتري داشت. عوامل مرتبط با ويژگيهاي جمعيت شناختي مظنون، نوع جرم، متغيرهاي زماني/مكاني و منطقه تحت نظر پليس همگي در اين موضوع دخيل است كه آيا مظنون به مقاومت در برابر دستگيري متهم شده است يا خير. علاوه بر اين، نتايج نشان داد كه منطقه تحت نظر پليس، قويترين عامل براي پيش‌بيني اين نكته است كه آيا مظنون به مقاومت در برابر بازداشت متهم مي‌شود يا خير. اين يافته‌ها ماهيت پيچيده و چند وجهي برخوردهاي پليس- شهروند را برجسته مي‌كند.