اثر يك دوره تمرين استقامتي بر بيان ژن آنژيوپوئيتين-1 (ANGPT-1) و وضعيت اكسيداني (TOS) بافت قلب در موش‌هاي صحرايي ديابتي

مقدمه: بـيماران مبتلا به ديابت مليتوس در معرض خطـر افزايش آنتي اكسيدان و در دراز مدت ايجاد ضايعات عروقي مي باشند. از اين رو هدف از اين مطالعه بررسي اثر يك دوره تمرين هوازي بر بيان ژن آنژيوپوئيتين1 (ANGPT1) و وضعيت اكسيداني (TOS) بافت قلب در موش هاي صحرايي ديابتي است. مواد و روش ها: 30 سر موش صحرايي نر به 3 گروه 10 تايي گروه ديابت تمرين، كنترل ديابت و سالم تقسيم شدند. حيوانات گروه هاي ديابتي از طريق تزريق درون صفاقي استرپتوزوتوسين ديابتي شدند. برنامه تمريني ورزشي شامل 6 هفته تمرين روي نوار گردان بود. پس از 24 ساعت از آخرين جلسه تمرين براي بررسي اثر تمرين، نمونه هاي بافت قلب به منظور اندازه گيري بيان ژن ANGPT1 و TOS استخراج گرديد. براي مقايسه اختلاف معنادار بين گروه ها از تحليل واريانس يك طرفه با سطح آماري 0.05 P استفاده گرديد. يافته ها: نتايج نشان داد كه ميزان بيان ژن ANGPT1 و وضعيت تام اكسيدان در گروه ديابت تمرين نسبت به گروه كنترل ديابت افزايش معنادار داشت (0.001=P) و بين ميزان بيان ژن ANGPT1 بين دو گروه كنترل ديابت و سالم كنترل تفاوت معنادار وجود نداشت (0.397=P). بحث و نتيجه گيري: به نظر مي رسد تمرين استقامتي با اثر مثبت بر بيان ژن ANGPT1 و بهبود وضعيت تام آنتي اكسيداني بافت قلب موش هاي ديابتي باعث بهبود قلب ديابتي مي شود.