به كارگيري روش نظريه مبنايي برساخت‌گرا در پژوهش‌هاي برنامه‌ريزي شهري و منطقه‌اي

چارچوب فرايند پژوهش برنامه ريزي براي به كارگيري روش نظريه مبنايي برساخت گرا، پيوستار عناصر هستي شناسي، معرفت شناسي، روش شناسي و روش را چگونه تعريف مي كند؟ اين مقاله با هدف تمهيد پايه منطقي براي كاربرد روش نظريه مبنايي برساخت گرا در مطالعات برنامه ريزي شهري و منطقه اي به نگارش درآمده است. نظريه مبنايي با قرار گرفتن در چارچوب رهيافت اِميك در پژوهش هاي برنامه ريزي، آن را از نقطه نظر مشاركت كننده توصيف كرده و ديدگاهي از اين كه مشاركت كنندگان چگونه آن را به مثابه امري واقعي و معنادار درك و قبول مي كنند، توليد مي كند. با تشخيص اهميت داستان ها و روايت هاي عاملان درگير در فرايندهاي برنامه ريزي، رمزگشايي از ارزش هاي زيركار و ادراكات مشترك در كاربست هاي برنامه ريزي ممكن مي شود. در اين روش رويكرد پژوهشگر صراحتاً مبتني بر اين فرض است كه هر گونه تفسير نظري، يك تصوير تفسيري از جهان مورد مطالعه را پيشنهاد مي دهد نه يك تصوير دقيق از آن. در همين راستا، كاربست اين روش مطابق با فرايند پيشنهادي چارمز توصيف و تحليل شده است. داده هاي تحليل عناصر ذهني پژوهش شوندگان به واسطه روش مصاحبه هاي عميق نيمه_ساختار يافته فراهم شده و پس از انجام مراحل پيش كدگذاري اعم از گردآوري داده ها و پياده سازي آنها ، مرحله تحليل داده ها و طيف هاي سه گانه كدگذاري( كدگذاري اوليه، كدگذاري متمركز و  كدگذاري نظري) تشريح شده اند.  افزون بر آن، فرايندهاي انگاشت پردازي نظريه مبنايي برساخت گرا با به كار بردن يادداشت نگاري و اشباع نظري نيز مورد تأكيد قرار گرفته اند. شناخت اين رويكرد در ميان ساير رويكردهاي نظريه مبنايي و فرايند متواتر قابل كاربرد آن در پژوهش هاي برنامه ريزي به واسطه روش توصيفي_تحليلي برخاسته از مطالعات گسترده نظري و تجربه عملي به كارگيري اين فرايند با روش پيمايشي بوده است.اين مهم در انتظام برنامه ريزي شهري و منطقه اي در رديابي درك برنامه ريزان از برآمدهاي برنامه ريزي، محيط برنامه ريزي و بستر اجتماعي و نيز با توجه به ماهيت مكان مند نظريه برنامه ريزي، در عمل آوري نظريه برنامه ريزي محتوايي و مياني مرتبط با موقعيت خاص قابليت كاربرد دارد.