امكان سنجي گسترش شبكه پياده راهي در بافت مركزي شهركرد

امروزه يكي از مهمترين راهبردهاي ‏توسعه شهري، افزايش كيفيت محيط با رويكرد پياده مداري است. شبكه هاي پياده راهي با افزايش ‏تعاملات اجتماعي و فرهنگي، ‏نقش مهمي در تجديد حيات شهري بر عهده دارند. بديهي است تقويت محورهاي پياده، همچون ‏ساير فضاهاي ‏شهري، با در نظر گرفتن معيارهاي متناسب و توجه به نيازهاي مختلف ‏كاربران امكان پذير است. در اين مقاله بافت مركزي شهركرد كه از قابليت هايي همچون دسترسي مناسب به منابع طبيعي، وجود بناهاي شاخص تاريخي، قرارگاه هاي رفتاري مشخص و ارتباطات فرهنگي مناسب برخوردار است، به عنوان مورد مطالعاتي انتخاب شده است. هدف مقاله شناسايي پهنه هاي مستعد به منظور توسعه شبكه هاي پياده راهي با تأكيد بر معيارهاي مؤثر در اين زمينه است. نوع تحقيق كاربردي، روش آن توصيفي_تحليلي و شيوه گردآوري و وزن دهي داده ها با استفاده از پرسشنامه است. در ابتدا به مطالعه مباني ‏نظري پرداخته، معيارهاي مؤثر در افزايش پياده مداري شناسايي و پرسشنامه اي متناسب با مؤلفه هاي ‏پيشنهادي تهيه شده است. سپس با استفاده از روش دلفي و امتيازدهي طيف ليكرت به سنجش ميزان اهميت معيارها پرداخته شده ‏است.‏ نتايج تحقيق بيانگر آنست كه از ميان 15 معيار انتخاب شده، معيارهاي امنيت، آسايش و جذابيت بيشترين تأثير را در افزايش پياده مداري در محدوده مورد مطالعه ‏داشته اند. به منظور تعيين قابليت هر مسير، از روش مقايسه زوجي در نرم افزار اكسپرت چويس استفاده شده است. مقايسه امتيازهاي ‏نهايي نشان مي دهد، محور تاريخي فرهنگي آقابزرگ، خيابان وليعصر و خيابان ملت گزينه هاي برتر براي تبديل به پياده راه هستند. در نهايت ‏به منظور تقويت شبكه پياده راهي در اين ناحيه پيشنهادهايي متناسب با هر مسير ارائه شده است.‏