ارزيابي مناسب‌سازي فضاهاي شهري براي معلولان و افراد كم‌توان جسمي- حركتي مطالعه موردي: شهر اردبيل

معلوليت به ‌منزله پديده‌اي زيستي و اجتماعي، واقعيتي است كه تمام جوامع، صرف ‌نظر از ميزان توسعه ‌يافتگي، اعم از كشورهاي صنعتي و غيرصنعتي با آن مواجه هستند. فضاهاي عمومي شهري نقش مهمي در برنامه‌هاي توسعه مناطق شهري دارند و در فرآيند برنامه‌ريزي شهري، هنر برنامه‌ريزي اين است كه بتواند تعامل و تعادلي بين گروه‌هاي ذي‌نفع ايجاد كند. با توجه به اهميت موضوع مناسب‌سازي فضاهاي شهري براي معلولان (جسمي_حركتي و نابينايان) از يك‌سو و نيز تعداد قابل‌ توجه شهروندان كم‌توان جسمي و حركتي در شهر اردبيل از سوي ديگر، پژوهش حاضر با هدف واكاوي و بررسي ميزان رضايت‌مندي معلولان و ارزيابي وضع موجود مناسب‌سازي بخش مركزي شهر اردبيل با رويكردي نظام‌مند، در جهت پاسخ‌دهي به نياز اين قشر از شهروندان است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف كاربردي و از لحاظ روش توصيفي_تحليلي است. داده‌هاي مورد نياز از طريق روش‌هاي ميداني گردآوري‌ شده‌اند و با استفاده از نرم‌افزارspss و آزمون‌هاي،T تك ‌نمونه‌اي،t  مستقل و آزمون تحليل ‌واريانس يك ‌طرفه مورد تجزيه ‌و تحليل قرار گرفت. نتايج به‌ دست‌ آمده از پژوهش(آزمونT) نشان مي‌دهد كه ميزان رضايت مندي معلولان از شاخص‌هاي مناسب‌سازي كمتر از حد متوسط(3) است. نتايج حاصل از آزمون تحليل واريانس يك ‌طرفه نشان مي‌دهد كه سطح معني‌داري متغيرهاي شغل، سن و نوع معلوليت كمتر از 05/.، (000/.) بوده و به لحاظ آماري رابطه معني داري در سطح 95درصد وجود دارد كه نشان‌دهنده تأثير متغيرهاي مورد بررسي بر ميزان رضايت مندي از شاخص‌هاي مناسب‌سازي است. همچنين آزمون  tمستقل گوياي اينست كه در متغير جنسيت بين ميانگين نظري دو گروه مردان و زنان در خصوص ارزيابي رضايت مندي معلولان از مناسب‌سازي با توجه به اين كه سطح معني‌داري (000/.) كمتر از 05/. است، رابطه معني داري بين نظرات دو گروه زن و مرد وجود دارد. نتايج به‌دست‌آمده از مطالعه حاكي از آن است كه  با توجه به اقدامات صورت گرفته به منظور مناسب‌سازي بخش مركزي شهر اردبيل، شرايط كالبدي، اجتماعي_اقتصادي، وضعيت مبلمان شهري و مديريت كنوني قادر به رفع نيازهاي معلولان به شكل شايسته نيست.