تمايز سلول ‌هاي بنيادي مزانشيمي مرد بيگانه و توليد سلول هاي زايشي مردان (اسپرم) و تزريق آنها به همسر فرد نابارور در فقه اماميّه

امروزه از روش جديدي براي درمان ناباروري و توليد مثل انساني صحبت مي شود كه از مرحله آزمايش حيواني گذشته و منتظر اجرا بر روي انسان است؛ و آن عبارت است از تمايز سلول بنيادي مزانشيمي فرد بيمار يا شخص بيگانه و توليد سلول هاي تخصّصي زايشي و تزريق آن به همسر فرد بيمار. به نظر نگارندگان اين شيوه، مثل بسياري از روش هاي درماني ديگر، از منظر فقه افتراضي مانع شرعي ندارد زيرا فرايند مزبور، به طور كلّي، خواه سلول بنيادي متعلّق به خود فرد نابارور باشد يا شخص ثالث، يك عمل اختياري است كه نه تنها ضرري ندارد داراي منافع متعدّد فردي و اجتماعي نيز هست؛ لذا به استناد اصل اباحه، واقعاً جائز است؛ مضاف بر اين­كه اصل برائت در شبهات حكميّه تحريميّه نيز به جواز ظاهري آن حكم مي كند. در كنار اينها، قواعدِ «جواز هر آن چه داراي چنين مصلحتي است» و «حجيّت تنقيح مناط قطعي» نيز به عنوان تأئيد، در اين راستا قابل استناد مي باشند.