شرور طبيعي در حيات مادي از نظرگاه نهج البلاغه و شواهد قرآني آن

آدمي در برخورد با امور ناخوشايندي همچون درد، رنج، اندوه، بيماري و مرگ و انواع بلايا متوجه مي شود كه دنيا و هستي پيش رويش آكنده از ناملايماتي است كه مي تواند انديشه او را هم مانند جسمش تحت تأثير قرار دهد. فيلسوفان در برخورد با اين امور ناخوشايند بوده كه به انديشه در باب شرور توجيه عقلاني آن برآمدند. در اين زمينه آراء فراواني از متفكران غربي و اسلامي وجود دارد، ليكن ما لازم ديديم كه به جست‌وجوي اين مهم در انديشه حضرت امير المؤمنين(ع) در نهج البلاغه بپردازيم تا دريابيم مسأله شر كه به عنوان يكي از دستاويزهاي ملحدان از زبان بزرگان ديني همچون اسلام چه جايگاه و چه توجيهي دارد؟ در بادي امر بايد توجه نمود كه ايشان منكر وجود شرور طبيعي و مابعدالطبيعي نيستند بلكه آن را از اقتضائات دنياي مادي دانسته و به علاوه هيچ وجهي براي شرور اخلاقي قائل نمي‌باشند. در مورد شرور طبيعي و مابعدالطبيعي؛ بايد گفت كه بر اساس حكمت الهي وجود اين شرور در عالم نيز، براي وصول به اهدافي است كه از جمله آن مي توان به امتحانات و آزمايش هاي الهي و پاك شدن از گناه اشاره كرد. تا بهتر بتواند خود را براي دنياي برقرار و جاويد آماده كند و بهشت را كه عاري از زوال و اقسام شرور است براي خود برگزيند.