نگاهي نو به حقيقت معناي معرفت و ملاك فقاهت از منظر ثقلين

از منظر ثقلين فقه مساوق فهم عميق در دين، و تفقه نوعي تفهم و تعقل در ولايت و تحصيل معرفت است، و هرآنچه مقابل اين معرفت قرار مي گيرد، وهم و سراب يعني ليس بشيء يا لا شيء است كه مبعِّد و مُبغض مولي است. تنها معرفت مقرِّب كه مصيب واقع و عند الله مي‌باشد همان معرفه الامام است؛ زيرا اصل و اساسِ معرفه الله و عبوديت خداوند، معرفت امام است؛ در غير اين صورت تخصصاً از عنوان معرفت خارج خواهد بود. بنابراين مستفاد از نصوص؛ «فقيه» به كسي اطلاق مي‌شود كه علاوه بر ظواهر گزاره‌هاي تشريعي، در بطون آن‌ها نيز تعمق كند و به معرفه الامام كه همان معرفت مقرب است، عارف شود. بنابراين ملاك و مناط فقاهت، ابتناء بر درايت امر معصومين (عليهم السلام) دارد؛ يعني در عين حال كه ظهورات كلام حجج الله بر خلق حجيت دارد، بر فقيه واجب است كه نسبت به لحن قول و معاريض(معاني پنهان و اشارات كلام) معصوم معرفت تحصيل كند؛ يعني در بطون و حقايق كلام معصوم تعمق كند تا از اوهام و ظنون اجتناب نمايد. اين پژوهش به روش توصيفي تحليلي ضمن تبيين معناي حقيقي معرفت، به بررسي ملاك و مناط فقاهت از منظر ثقلين مي پردازد.