نقش پرستش و بندگي خدا در فرهنگ زندگي و كمال انساني از ديدگاه آيات قرآن و روايات

پرستش و بندگي از محوري‌ترين آموزه‌هاي قرآني و اسلامي است. پرستش از جايگاه ويژه‌اي برخوردار مي‌باشد، زيرا ناظر به هدف آفرينش انسان است. زندگي بشر بر مدار اين حقيقت مي‌گردد با توجه به فرمايش خدا در قرآن: ﴿ما خَلَقْتُ‏ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ﴾(ذاريات/56). به نظر مي‏رسد واژه «عبوديت» به دليل كاربردهاي آن به مفهوم «بندگي»، «بردگي»، «مملوكيت» و مانند آن است. پرستش روحي است كه به اعمال حيات مي‌بخشد، و معبر اصلي هدايت فرهنگي است بدين صورت كه هر فرد ناخودآگاه بر جامعه‌اش تأثيرگذار است رفتار هر فرد جامعه را نيز به جامعه آرماني مي‌رساند. در اين نوشتار سعي شده تا ابتدا معناي عبوديت و فرهنگ و سپس تأثير آن بر كمال مورد بررسي قرار گيرد. در برخي موارد براي كامل‌تر شدن بحث، رواياتي آورده شده است. از جمله نقش‌هايي كه بر فرد و اجتماع دارد عبارت‌اند از تسلط معنوي كمال فردي و اجتماعي عاقبت به خيري و شهادت و... است. يكي از مواردي كه عبوديت در آن نقش دارد، از خودگذشتگي است كه در ارتباط با ديگران مفهوم پيدا مي‌كند، بنابراين عبوديت در بخش اجتماعي نيز مورد بررسي قرار گرفته است.