بنيان‌هاي انسان‌شناسيِ نظريه‌پردازي ارتباطي و سياست‌گذاري رسانه‌اي

اين پژوهش، مطالعه‌اي ميان‌رشته‌اي درمورد تأثيرات «انسان‌شناسي فلسفي» بر «نظريه‌پردازي ارتباطات و سياست‌گذاري رسانه‌اي» است و درصدد بررسي اين مسئله است كه پارادايم شيفت در انديشة انسان‌شناسي، چگونه دانش ارتباطات را دستخوش دگرگوني كرده است. براي رسيدن به اين هدف، با استفاده از روش تحقيق كتابخانه‌اي و فوكوس‌گروپ، نمودهاي گفتمانِ دو رويكرد كلانِ انسان‌شناسيِ فلسفي (ذات‌گرايي و ناميناليسم)، در نظريات ارتباطي و سياست‌گذاري رسانه‌اي را استخراج كرديم. يافته‌هاي اين تحقيق، ما را به شناختي جديد از دانش رسانه‌اي مي‌رساند كه مي‌توان آن را تحت‌تأثير نوع انسان‌شناسي، به دو بخشِ «نظريه‌هاي ارتباطي ذات‌گرا» و «نظريه‌هاي ارتباطي ناميناليستي» تقسيم كرد. همچنين، نشانگر اين واقعيت است كه تكنولوژي و دانش رسانه‌اي در درون بافتار فكري انسان‌شناسي قرار دارد و از سوي آن احاطه شده است. به‌علاوه، نتايج به‌دست‌آمده، ما را به اين شناخت مي‌رساند كه چگونه گفتمان‌هاي مسلط انسان‌شناسي، پيش‌فرض‌هايي توليد كرده‌اند كه در نظريه‌پردازي و سياست‌گذاري رسانه‌اي، تأثيراتي عميق گذاشته‌ است، حال‌آن‌كه منشأ اين پيش‌فرض‌ها تاكنون براي ما نامرئي بوده است.