ساختارشناسي مفهوم رضايتمندي مسكن با رويكرد فلسفه پديدارشناسي (نمونه موردي، خانه قاجاري شيخ‌الاسلام و چند مجتمع مسكوني در زنجان)

سكونتگاه انسان، همواره جايگاه و اهميت ويژه اي در تأمين آسايش، آرامش و رضايتمندي وي داشته است. از اين رو، «سر پناه» در انديشه انساني، ديرينه اي به درازاي تاريخ زندگي گروهي و اجتماعي دارد. امروزه، شماري بر اين باورند كه در دوران مدرن، معماري بيشتر چشم و منظر بصري را در نظر مي گيرد و به ساير ادراك حسي و بدن انسان كم توجه است. اين پژوهش مي كوشد، روند منطقيِ شناسايي و اولويت‌بندي عناصرِ تجربيِ چند حسي در ارتقاي رضايتمندي مسكن را تدوين نمايد. اين كار پژوهشي بر اساس روش تحقيقِ آميخته (كمي و كيفي)، همراه با استدلال منطقي انجام شده است. در بخش كيفي، روش مشاهده پديدارشناسانه و مصاحبه، جهت شناسايي عوامل موثر بر مطلوبيت به كار رفته است. در روشِ كمي، از پرسشنامه براي گردآوري داده هاي جامعه آماري (ساكنان مجتمع هاي مسكوني زنجان) استفاده شده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه پيوند بين آگاهي مفهومي، ادراك چند حسي، اين هماني با طبيعت و مطلوبيت سكونتگاه معنادار است. همچنين، مؤلفه هاي حسي موجود در خانه هاي بررسي شده، بر كيفيت محيطي آن و نيز بر مطلوبيت فضا و رضايتمندي ساكنان تاثير دارند.   اهداف پژوهش: 1 بررسي و شناخت مطلوبيت مسكن و مفهوم رضايتمندي از آن، با رويكرد فلسفه پديدارشناسي. 2 تدوين و ارايه مدل مفهومي مطلوبيت سكونتگاه. سوالات پژوهش: 1 آيا بين مؤلفه هاي حسي و معيارهاي كيفيت يك مجموعه مسكوني رابطه معناداري وجود دارد؟ 2 آيا خانه فقط نياز اوليه انسان را برآورده مي كند يا اينكه مفهومي فراتر از آن است؟