زيبايي‌شناسي و خلاقيت در مكتب «پست مدرنيسم» با تأكيد بر الگوي مونتاژ در هنر معاصر ايران

معماري پست ‌مدرن مرز روشني ميان هنر و جامع ه‌شناسي نمي ‌شناسد. بنا بر انديشه ‌ي «فرهنگ جهاني» كه با توليد روزافزون دانش و تكنولوژي همراه است، فاصله‌ ي ميان تجدد و سنت در گفتمان ‌هاي آفرينش‌ هنري ديگر چالشي بر سر راه خلاقيت نيست و بهره‌ گيري از پارادايم تكثرگرايي و عدم ‌قطعيت، اجتماع واژگان غيرهمسان را در فرهنگي مونتاژ گونه ممكن مي ‌سازد. اين پژوهش سعي دارد به درك الگوي مونتاژهاي هنري و رابطه انكار ناپذير آن با هويت و سنت در جامعه ايراني بپردازد. اين الگوها، علي ‌رغم انديشه‌ هاي نوجويانه، به گفتمان ‌هاي ديرپاي ملي و مذهبي نيز وابسته هستند و مسئله ‌ي جايگاه خلاقيت هنري پست مدرن را با حفظ رهيافت‌هاي غرب و هويت ملي در هنر معاصر ايران طرح كرده‌اند. پژوهش حاضر يك مطالعه تحليلي-توصيفي است كه داده‌ هاي آن با شيوه سندكاوي جمع ‌آوري شده و يافته‌ هاي آن به روش تحليل مضمون در روابط ميان انگاشته‌ اي اصلي، وابسته و واسطه مورد بررسي قرار گرفته است. يافته ‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه تغييرات سريع امكانات جديد، فرصت پذيرش آراء متناقض با هويت ملي را براي مخاطبانشان كم مي ‌كند. چرا كه از نشانه‌ هاي جهاني جامعه‌ ي پست ‌مدرن، توليد و مصرف بي ‌امان نشانه‌ هاي فرهنگي است؛ نشانه‌ هايي كه روايات چند وجهي را پيش مي‌كشند. در نتيجه بنا نمايشي آن حركت كنند. حل ساخت آن بر مسووليت اخلاقي هنر پست‌ مدرنيستي، با حفظ گفتمان ‌هاي رايج محلي، مي ‌توان مفاهيم هنري معاصر را با الگوي مونتاژ، به شيوه ‌اي خلاقانه بيان كرد تا مانند كالاي پست‌ مدرنيستي به اشاعه‌ي فرهنگ جهاني بپردازد. اهداف پژوهش:1.بررسي جايگاه خلاقيت پست‌ مدرنيستي در هنر معاصر ايران. 2.درك و تفسير الگوهاي تلفيق و مونتاژ در تصاوير هنري و رابطه انكارناپذير آن با هويت و سنت در جامعه ايراني. سؤالات پژوهش:1.آيا الگوهاي واگرايانه مونتاژ قادر به ارائه‌ي راه‌ حلي براي ورود به بستر خلاقانه‌ ي زيبايي ‌شناسي پست‌ مدرن در هنر معاصر ايران است؟ 2.مضامين كليدي مشترك ميان انگاشت‌ هاي اصلي (جامعه ‌شناسي پست ‌مدرن)، وابسته (خلاقيت هنري) و واسطه (الگوي مونتاژ در هنر معاصر ايران) كدام است؟