تحليل روانكاوانۀ اشعار آرماني سيمين بهبهاني و غاده‌السمان بر مبناي نظريه كارن هورناي

نقد روانكاوانه براي اوّلين بار توسط زيگموند فرويد بنيان‌گذاري شد. پس از وي شماري از متفكران روانشناس و روانكاو همچون كارن هورناي، كارل گوستاو يونگ، آلفرد آدلر با ديدگاه‌ها‌ي روان‌شناسانۀ خود به مطالعۀ ادبيات پرداختند، بر اين‌ اساس نقد روان‌شناختي پديد آمد. آنها ‌كوشيدند متن ادبي را با نگاهي روان‌شناسانه بررسي كنند و ضمير ناخودآگاه و ناهوشيار شاعر يا نويسنده را بر طبق مفاهيم نظري روانشناسي كشف كنند.آرمان‌شهر دنيايي است كه زاييدۀ فكر اخلاق‌گراي شاعران، هنرمندان، نويسندگان و انديشمندان و همچنين حاصل بروز احساسات و عواطف آنان نسبت به خود و جامعۀ خود است و از سوي ديگر نشانگر احساس تعهد و رسالت اجتماعي آنان مي باشد. انديشه‌هاي آرمان‌گرايانه كه نقطۀ مقابل رئاليسم است، نخستين بار توسط افلاطون مطرح شد. اين انديشه‌ها، دفاعي در برابر سختي‌هاي روزگار، رنج‌ها و مرارت‌هايي بود كه بشر متحمل شده است. در اين پژوهش اشعار آرماني سيمين بهبهاني و غاده‌السمان با توجّه به نظريۀ كارن هورناي مورد بررسي قرار گرفته است. بررسي‌ها نشان مي‌دهد كه هر دو شاعر اشعار آرماني را دست مايۀ مطلوبي براي بيان انزواطلبي خويش كه از شيوه‌هاي دفاعي در نظريۀ اضطراب اساسي كارن هورناي است، قرار داده‌اند.