بازانديشي خودنگاره‌هاي جنگ زنان ايراني و آمريكايي از منظر نقد جغرافيايي (ژئوكريتيسيسم): دا و قانون شماره‌ي دو

در اين مقاله با استفاده از رويكرد نقد جغرافيايي كه از سوي برتراند وستفال نظريه‌پرداز فرانسوي معرفي شده است به بررسي دو نمونه از خودنگاره‌ها يا خودزندگي‌نامه‌هاي زنانه پرداخته مي‌شود كه مشخصاً بر فضاي جنگ در دو شهر خرمشهر در ايران و فلوجه در عراق متمركز هستند. هدف بيان آن است كه روايت‌هاي موجود از جنگ، بدون توجه به ابعاد فضامند، فاقد دقت و صحت كافي هستند و نمي‌توانند واقعيت جنگ را به درستي بازنمايي كنند. نقد جغرافيايي با تاكيد بر ضرورت به‌كارگيري سه مولفۀ ديدگاهِ چندكانوني، چندحسي و لايه‌نگارانه به فضا به مولفان كمك كرده است تا فضاي جنگ را در تماميتش دريابند. اين روش در واقع بازنمايي دقيق‌تري را از فضاي جنگ در اختيار مي‌گذارد. با بازخواني دو اثر يعني دا روايت زهرا حسيني از جنگ سي و چهار روزۀ خرمشهر و قانون شمارۀ دو هايدي اسكوير كرفت كه روايتي است از جنگ آمريكا و عراق در شهر فلوجه نشان داده مي‌شود كه چگونه مي‌توان با نگاهي فضامند/جغرافيايي، دريچۀ جديدي را به سوي فهم فضاي جنگ به طور عام و فضاي شهري به طور خاص گشود. نقد جغرافيايي نشان مي‌دهد كه خودنگاره‌هاي زنان از جنگ صرفاً ملك طلق روايت‌هاي ايدئولوژيك رسمي نيستند و فضاي واقعي جنگ را همانگونه كه واقعاً بوده است بازنمايي كنند. نقد جغرافياييِ خودنگاره‌ها واقعيت را از زاويه‌اي ديگر آشكار مي‌سازد.