اصالت در بافت تاريخي محله فردوسي شهر تهران با رويكرد پديدارشناسي

محله‌هاي شهري از عناصر حيات‌بخش هر شهر محسوب مي‌گردد و فرهنگ ساكنان، در تاروپود محله‌ نهفته است. ورود فناوري‌هاي نوين در زندگي شهري و شتاب‌زدگي طراحان در ساخت بناها، موجب كاهش حس تعلق ساكنان به محيط زندگي‌شان و كاهش تعاملات اجتماعي شده است. به همين خاطر روزگاري كه محله‌هاي تاريخي به‌عنوان نماد امنيت، آسايش و اصالت ساكنان بودند، به علت ناكارآمدي و ازهم‌گسيختگي ساختارشان، دچار ناپايداري و جابه‌جايي ساكنان گشته است. بر اين اساس اين موضوع به‌عنوان معضل اصلي در اين دسته محله‌ها شناخته مي‌گردد. اين مقاله با هدف شناسايي مؤلفه‌هاي اصالت در بافت تاريخي محله فردوسي در منطقه 12 شهر تهران با رويكرد پديدارشناسي توصيفي به‌عنوان روش تحقيق انجام شده است. بدين منظور هشت نفر از ساكنين محله مذكور كه سابقه سكونت بيش ازپنجاه سال در محله مذكور را داشتند، به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه‌هاي عميق فردي اطلاعات جمع‌آوري مكتوب و پياده سازي مصاحبه ها در نرم افزار تحليل داده ها كيفي مكس كيود انجام و به روش هفت‌گانه كلايزري مورد تحليل قرار گرفتند .نتايج حاصل از تحليل داده‌ها بيانگر آن است اصالت به‌عنوان يكي از ويژگي‌هاي فردي عامل مؤثر در تربيت انسان براي زندگي به‌عنوان شهروند در جامعه بيروني و نقش كنترل‌كننده بر رفتار و عملكردي انساني در جامعه خواهد داشت. ازاين‌رو حفظ و حراست از آثار، ابنيه و مكان‌هاي باارزش تاريخي موجود در محله كه دستخوش ويژگي‌هاي رفتاري و عملكردي انسان‌هاست، علاوه بر ماندگاري و غناي حسي فضا، از ملزومات انتقال اصالت از نسلي به نسل ديگر خواهد بود