بررسي عوامل موثر بر توسعه گردشگري درياچه‌اي در ايران (مطالعه موردي: درياچه‌هاي استان فارس)

در سال هاي اخير گردشگري درياچه اي به عنوان يكي از گونه هاي نوظهور گردشگري طبيعي مورد توجه محافل علمي قرار گرفته است. به طوري كه اين نوع گردشگري رشد قابل توجهي داشته و مزاياي اقتصادي فراواني را براي جوامع ميزبان به همراه آورده است. لذا هدف تحقيق حاضر ارزيابي عوامل موثر بر توسعه گردشگري درياچه اي در ايران مي باشد. در اين راستا طيف گسترده اي از شاخص ها در ابعاد وجود جاذبه ها، زيرساخت ها، پذيرش فرهنگي، اقتصادي، اجتماعي و محيطي در قالب پرسشنامه كارشناسان گردشگري و مطالعات ميداني مورد بررسي قرار گرفت. براي مقايسه دودويي و كسب وزن نهايي معيارها و گزينه ها از روش AHP فازي، ANP و روش تحليل رتبه اي خاكستري GRA در قالب پرسشنامه و نظر 20 نفر از اساتيد و كارشناسان سازمان هاي مرتبط با گردشگري استفاده شده است. يافته هاي تحقيق مويد آن است كه: بر اساس نتايج حاصل از مقايسه زوجي عوامل موثر بر توسعه گردشگري درياچه اي با استفاده از روش هاي AHP فازي و ANP از نظر كارشناسان گردشگري معيار وجود جاذبه ها به ترتيب با وزن هاي 0.247 در مدل AHP فازي و 0.246 در مدل ANP و معيار عوامل زيرساختي با وزن 0.229 در مدل AHP فازي و 0.234 در مدل ANP داراي بيشترين تأثير در توسعه گردشگري درياچه اي مي باشند. در نهايت با هدف رتبه بندي عوامل موثر بر توسعه گردشگري درياچه اي در روستاهاي پيرامون درياچه ها، با استفاده از تكنيك GRA، مشخص گرديد كه روستاهاي دوبنه و دشت ارژن شرايط بهتري از ساير روستاها دارند و روستاهاي قشم قاوي و عرب فامور در پايين ترين سطح توسعه گردشگري درياچه اي قرار گرفته اند.