بررسي تاثير آنتروپوژنيك در تشديد سيلابها در حوضه هاي ييلاقي (نمونه موردي : حوضه كن، تهران)

حوضه هاي ييلاقي پيرامون شهر تهران به دليل دور بودن از آلودگي جوي و مظاهر شهري، براي بسياري از افراد محل گشت‌وگذار و تفريح و براي عده‌اي ديگر محل كسب سود و درآمد از رستوران‌ها و اماكني است كه گردشگران زيادي را به سمت خود مي‌كشاند. سنگان، يكي از دره‌هاي خوش آب‌وهواي شمال غرب تهران است. در سال‌هاي اخير به دليل پديده شهر گريزي و فرار از آلودگي تهران و همچنين به دليل دسترسي آسان و فاصله كم از تهران (به‌عنوان يك منطقه خوش آب‌وهوا) موردتوجه قرارگرفته، به‌گونه‌اي كه ساكنان آن قشلاق را عمدتا در تهران و ييلاق را در منطقه به سر مي‌برند. با توجه به اينكه سكونتگاه‌هاي چندي در حاشيه رود اصلي احداث گرديده كه وارد حريم قانوني رود شده‌اند، لذا بررسي كارآيي حريم و تعيين نواحي مستعد وقوع سيلاب ضرورت دارد. در اين پژوهش، ابتدا با استفاده از مدل HECRAS RAS پهنه‌هاي سيل گير با دوره بازگشت‌هاي مختلف (2 تا 100 ساله) محاسبه‌ گريده سپس جهت پهنه بندي سيلاب، نقشه‌هاي رقومي 1:500 و آمار دبي ايستگاه‌هاي سنگان، ويژگي‌هاي مورفولوژي بستركه طي عمليات ميداني جمع‌آوري گرديده استفاده‌شد. نتايج حاصل از اين پهنه‌ها نشان مي‌دهد كه درصد كمي از اراضي در پهنه سيلي با دوره بازگشت 25 سال قرار مي‌گيرد؛ اما بررسي تصاوير تهيه‌شده از رودخانه سنگان درگذشته و مقايسه آن بازمان حال نشان مي‌دهد كه كاربري زمين‌هاي كناره رودخانه تغيير كرده و به دليل ساخت‌وسازهاي غيرمجاز و باغ‌كاري در حريم رودخانه، عرض بستر كاهش پيداكرده كه اين عامل سبب افزايش وسعت پهنه سيل گير، و افزايش خسارات مي‌شود.