تاثير گردشگري بر كيفيت زندگي روستاهاي سواحل درياي عمان

گردشگري نقش مهمي در توسعه روستايي دارد. گردشگري ضمن تصحيل فرايند توسعه روستايي از طريق تنوع بخشي به فعاليت هاي اقتصادي، حفظ يكپارچگي اجتماعي، حفاظت از محيط زيست، و تغييرات مثبت فضايي كالبدي در سكونتگاه هاي روستايي مي تواند منجر به افزايش كيفيت زندگي در نواحي روستايي شود. با توجه به اهميت اين موضوع، در پژوهش حاضر به بررسي اثرات گردشگري بر ارتقاء سطح كيفيت زندگي سكونتگاههاي روستايي پرداخته شد. تحقيق حاضر از نظر هدف، كاربردي و روش انجام آن توصيفي تحليلي است. ابزار گردآوري داده ها و اطلاعات پرسش نامه و مصاحبه با خانوارهاي روستايي بوده است. جامعه آماري شامل سكونتگاههاي روستايي سواحل درياي عمان در جنوب استان سيستان و بلوچستان، دو شهرستان ساحلي كنارك و چابهار مي باشد (4855N=). با استفاده از فرمول كوكران و به روش نمونه گيري سهميه اي، 356 نمونه در 12 روستا كه داراي جاذبه هاي گردشگري بوده اند به عنوان نمونه انتخاب گرديد. براي تحليل داده ها و پاسخگويي به سوالات پژوهش از آزمون هاي توصيفي، آزمون تحليل واريانس و مدل تحليل مسير استفاده شد. نتايج آزمون تحليل واريانس نشان داد كه گردشگري ارتباط خطي مناسبي با افزايش كيفيت زندگي سكونتگاهاي روستايي شهرستان كنارك و چابهار داشته است. به طوري كه طبق مدل تحليل مسير، گردشگري روستايي اثرات مختلف و مطلوبي بر شاخص هاي اقتصادي، اجتماعي، محيطي و كالبدي فضايي داشته و مقدار p كليه پارامترهاي لامدا در مدل فوق حكايت از تأييد كليه روابط رگرسيوني دارد. از بين ابعاد چهارگانه، توسعه گردشگري بيشترين اثر را بر بعد اقتصادي كيفيت زندگي و كمترين اثرات را بر بعد اجتماعي كيفيت زندگي در سكونتگاههاي روستاهاي داشته است.