رتبه‌بندي شاخص‌هاي تاب‌آوري دشت مشهد نسبت به كاهش منابع آب زيرزميني با روش بيزين بهترين-بدترين

عدم امنيت آب يك نگراني رو به رشد در سطح جهان است، به‌ويژه براي كشورهاي در حال توسعه، كه در آن طيف وسيعي از فعاليت‌ها از جمله كشاورزي به سيستم‌هاي تأمين آب وابسته است. ايران نيز از اين قاعده مستثني نيست. براي مثال استفاده فزاينده از منابع آب‌هاي سطحي و زيرزميني دشت مشهد در نتيجه توسعه كشاورزي و صنايع وابسته در اين دشت منجر به تشديد روند نزولي سطح آبخوان آن شده است. از اين رو تاب‌آوري دشت مشهد نسبت به كاهش منابع آب زيرزميني مسئله‌اي بسيار مهم است. در اين تحقيق سعي شده است تا با توجه به نظر كارشناسان امر و با استفاده از دو روش بيزين بهترينبدترين و فرآيند تحليل سلسله مراتبي، پس از تعيين متغيرهاي اساسي تأثيرگذار بر مدل به تحليل اولويت اين متغيرها پرداخته شود تا بتوان با استفاده از اين دانش، در آينده به تعريف استراتژي‌هاي اساسي براي افزايش تاب‌آوري اين منابع در اين دشت پرداخت. با توجه به مرور ادبيات ، اين تحقيق اولين تلاش براي به كارگيري روش بيزين بهترينبدترين در اين حوزه تحقيقاتي است. نتايج اين تحقيق نشان داده‌است كه بترتيب نرخ تخليه آب‌هاي زيرزميني در كشاورزي (با وزن نهايي 0.18103 در بخش BWM و 0.21216 در بخش AHP)، منابع آب زيرزميني موجود كشاورزي (با وزن نهايي 0.20104 در بخش BWM و 0.174165 در بخش AHP)، ميزان تلفات آب سطحي و زيرزميني در بخش كشاورزي (با وزن نهايي 0.10248 در بخش BWM و 0.0884 در بخش AHP)، با ترتيبي متفاوت در دو روش، بالاترين اهميت را دارا مي‌باشند.