سنجش ميزان رضايت‌مندي كاربران از كيفيت عملكردي فضاي آموزشي با تأكيد بر ارتقاء بهره‌وري مراكز آموزشي دانشگاهي، مورد مطالعاتي: دانشكده هنر و معماري دانشگاه آزاد اسلامي واحد تبريز

كيفيت محيط، يكي از پارامترهاي مؤثر بر بهره‌وري دانشگاه‌ها است و سنجش ميزان رضايت‌مندي دانشجويان از كيفيت فضاي آموزشي، معياري كليدي در سنجش كيفيت محيط، مي‌باشد. در پژوهش حاضر، با به‌كارگيري روش ارزيابي پس از بهره‌برداري، به‌عنوان يكي از روش‌هاي معتبر در ارزيابي فضاهاي مصنوع، به بررسي اين عوامل، در ميان دانشجويان مشغول به تحصيل دانشكده هنر و معماري دانشگاه آزاد اسلامي تبريز، به‌عنوان بزرگ‌ترين و جامع‌ترين مركز آموزش معماري منطقه، پرداخته شده‌است. اين پژوهش، با هدف ارتقا بهره‌وري فضاهاي آموزشي، به شناسايي راهكارهاي افزايش ميزان رضايت‌مندي كاربران از كالبد معماري، و ارتقا كيفيت محيط آموزشي، پرداخته‌است. مطالعه، در قالب يك تحقيق كاربردي، در دو فاز مطالعه كيفي و كمي، با بهره‌گيري از اسناد و منابع كتابخانه‌‌هاي و ميداني صورت گرفته‌است. نتايج تحليلي در نرم افزار SPSS نشان داد، كيفيت محيطي، معلول مجموعه عواملي است كه جهت ارتقاء سطح آن، كه به واسطه افزايش ميزان رضايت‌مندي دانشجويان از فضاي آموزشي و بهبود بهره‌وري، تأمين مي‌شود، توجه به همه اين مجموعه عوامل الزامي‌ است. نتايج حاصل، مبين آن‌است كه نمود نمادها و ارزش‌هاي فرهنگي و القاي حس‌مكان، در مرحله نخست توجهات دانشجويان مشغول تحصيل در اين دانشكده بوده‌است و چگونگي مكان‌يابي سايت مجموعه و گستردگي امكان بهره‌گيري از امكانات زيرساختي‌شهري در سطح كلان‌شهر بر مطلوبيت فضا از ديدگاه كاربران تأثير مستقيم و مثبت داشته‌است.