تعيين تنش‌هاي برجا و بررسي پتانسيل فعاليت مجدد شكستگي ها و گسل ها جهت تزريق CO2 براي ازدياد برداشت نفت در ميدان نفتي گچساران

تزريق CO2 در سازندهاي زمين شناسي، مانند مخازن تخليه شده نفت و گاز، علاوه بر مزيت هاي زيست محيطي يكي از روش هاي مؤثر ازدياد برداشت نفت به‌عنوان ازدياد برداشت ثالثيه است. وجود مخازن داراي افت فشار و نيازمند به تزريق گاز در جنوب غرب ايران از يك طرف و داشتن اثرات فني و زيست محيطي از طرف ديگر سبب ايجاد پتانسيل مناسبي جهت تزريق گاز CO2 براي ازدياد برداشت در اين منطقه شده است. براي انجام يك پروژه تزريق CO2، در اولين گام، يك ارزيابي از وضعيت فشار منفذي مخزن، مقادير و جهت‌گيري تنش‌هاي برجا و وضعيت شكستگي ها و گسل ها مورد نياز است. در اين پژوهش، ابتدا فشار منفذي بر اساس روش ايتون تغيير يافته[1]براي 47 چاه برآورد و با داده هاي آزمون مجدد سازند[2] و فشار گل اعتبارسنجي شد. مقادير تنش‌هاي برجا براي 47 چاه در طول ميدان گچساران، با استفاده از روابط پوروالاستيك، تخمين زده و با استفاده از داده هاي آزمون هاي نشت و نشت تمديد يافته[3] اعتبارسنجي شد. سپس جهت گيري تنش‌هاي برجاي افقي و شكستگي ها بر استفاده نگاره هاي تصويري بررسي شد. رژيم تنش در ميدان بررسي شده نرمال تعيين شد. در نهايت با استفاده تئوري گسل در حالت تنش بحراني وضعيت شكستگي ها و گسل ها از نظر فعاليت هيدروليكي و مكانيكي ارزيابي شد. در اين بررسي گسل هاي شمارۀ 15، 6، 10 و 2 به‌ترتيب مستعدترين گسل ها براي فعاليت مجدد در طي تزريق CO2 بودند.