مقايسه اثر‌بخشي درمان متمركز بر شفقت و درمان مبتني ‌بر ‌پذيرش ‌و ‌تعهد بر ولع خوردن، كيفيت زندگي و پريشاني روان‌شناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

مقدمه: نقش درمان ها و مداخلات روان شناختي در بيماري هاي مزمن مورد تأييد قرار گرفته است، از اين رو هدف پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي درمان متمركز بر شفقت و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر ولع خوردن، كيفيت زندگي و پريشاني روان شناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 شهر تنكابن بود. روش: اين پژوهش مطالعه آزمايشي با روش نمونه گيري هدفداربود و جامعه آماري آن بيماران ديابتي بيمارستان شهر تنكابن بود كه 200 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و پس از انجام آزمون متغير وابسته، افرادي كه انحراف معيار متفاوتي با سايرين داشتند، گزينش شدند كه تعداد آن ها 100 نفر بود و از بين 45 نفر به‌صورت تصادفي انتخاب شدند و در سه گروه 15 نفري، دو گروه مداخله و يك گروه كنترل قرار گرفتند كه مقياس هاي ولع به غذا صفت داچ، كيفيت زندگي بيماران ديابتي نوع 2 طبق شاخص چهار عاملي هالينگستد و پريشاني روان شناختي نجاريان و داودي به آنان و 12 جلسه درمان متمركز بر شفقت و 12 جلسه درمان اكت اجرا شد (جلسه 45 دقيقه). جلسات براي هر مداخله هفته اي دو جلسه با فاصله 3 روز اجرا گرديد. پايان درمان هر سه گروه مورد پس‌آزمون قرار گرفتند. يافته‌ها: تفاوت ميانگين هاي دو گروه در ولع خوردن، كيفيت زندگي و پريشاني روان شناختي به ترتيب (7.264-)، (7.054) و (7.914-) بود كه نشان داد افراديكه تحت تأثير درمان پذيرش و تعهد قرار گرفته اند نسبت به افراديكه تحت درمان متمركز بر شفقت قرار گرفته اند، در ميزان هر يك از متغير هاي ذكر شده در پس آزمون اثربخشي بيشتري از خود نشان دادند. نتيجه‌گيري: نتايج حاكي از روند كاهشي ولع خوردن، پريشاني روان شناختي و افزايش كيفيت زندگي در مرحله پيگيري و اثربخشي هر دو رويكرد و برتري رويكرد اكت بود؛ بنابراين مي توان از اين درمان در شرايط مختلف جهت بهبود زندگي افراد استفاده كرد.