ارزيابي مولفه هاي كالبدي در خانه هاي سنتي و مدرن با رويكرد توسعه پايدار(مطالعه ي موردي شهر تبريز)

مقاله حاضر در رابطه با مطالعات تطبيقي معماري مساكن معاصر ايران)دوران بعد از انقلاب) با معيارهاي سنتي (دوران پهلوي) با رويكرد پايداري در شهر تبريز مي باشد. سوال اصلي تحقيق اين است كه آيا بين طراحي مساكن معاصر شهر تبريز با معماري سنتي تضادهاي از نظر پايداري وجود دارد؟ در عصر معاصر، همه چيز به نوعي در حال دگرگون شدن است، از سبك زندگي انسانها گرفته تا سبك معماري. اين روزها معماري اصيل و سنتي ايراني و شهر تبريز به خاطر برخي مسايل از جمله تهاجم فرهنگ غربي بيش از پيش كم‌رنگ و كم‌رنگ‌تر مي شود. در حالي كه در معماري نوع طراحي در هر محله و منطقه اي بر اساس اقليم و آب و هوا، اعتقادات، باورها، ارزش هاي ديني، معنوي و مادي صورت گرفته كه بيانگر هويت، تاريخ و فرهنگ آن منطقه و محله است. توسعه پايدار تغييري محيط مدارانه در استفاده از منابع طبيعي و سمت گيري توسعه فناوري است تا با نيازهاي حال و آينده سازگار باشد. در معماري پايدار كه در برگيرنده مفاهيم و اصول توسعه پايدار در حوزه معماري است ساختمان نه تنها خود را با شرايط اقليمي منطقه تطبيق مي دهد، بلكه با بهره گيري از بوم شناسي ساختمان كه تاكيد بر قابليت تلفيق ساختمان با عوامل محيطي دارد، سعي در نيل به كيفيات فضايي، كالبد و فرم مناسب در طراحي معماري دارد.