شناسايي راهبردهاي بومي محيطي يادگيري خود تنظيمي در آموزش و پرورش استان تهران

باوجود كاربرد گستردۀ مدل‌هاي راهبردهاي خودتنظيمي، هنوز ابعاد و مؤلفه‌هاي مختلف آن در آموزش و پرورش به‌خوبي روشن نيست. هدف اين مقاله شناسايي راهبردهاي بومي محيطي يادگيري خود تنظيمي در آموزش و پرورش شهر تهران است. براي انجام اين پژوهش علاوه بر مطالعۀ اسنادي، از تكنيك دلفي براي پالايش عوامل و مؤلفه‌ها بهره گرفته شده است. نظرسنجي به‌عمل‌آمده در چهار مرحله و در سال 1398 انجام‌شده و نتايج هر مرحله با استفاده از بارهاي عاملي پالايش شده است و براي رتبه‌بندي مؤلفه‌ها در وضع مطلوب با توجه به پرسشنامه استخراج‌شده از مؤلفه‌هاي به‌دست‌آمده از روش دلفي در طيف ليكرت از روش حداقل مربعات (نرم‌افزار pls) استفاده شده است. الگوي راهبردهاي يادگيري خودتنظيمي در 3 بعد و 9 مؤلفه و 22 شاخص براي دانش آموزان مقطع متوسطه شهر تهران طراحي‌شده و تاثير اين مولفه ها و شاخص ها بر ابعاد شيوه هاي حل مساله مشخص گرديد. شاخص هاي ارائه شده در اين پژوهش مي‌توانند راهبردهاي يادگيري خودتنظيمي را براي دانش آموزان مقاطع متوسطه را ارزيابي كند و با توجه به بهره‌گيري از پشتوانۀ ادبيات غني در ارتباط با موضوع و مقايسه با مدل‌هاي مختلف و شاخص‌هاي سنجش شدني و به‌كارگيري نظرات خبرگان در راهبردهاي خودتنطيمي، امكاني است تا آموزش و پرورش هاي گوناگون بتوانند ضمن تحليل وضعيت كنوني و بهره‌گيري از تجارب موفق، اقدام به ارائۀ طرح‌هاي راهبردهاي يادگيري خودتنظيمي كارا و اثربخش در آموزش و پرورش و ديگر سازمان‌هاي مشابه نمايند.