تحليل توزيع فضايي شاخص هاي تركيبي كيفيت زندگي شهري (مطالعه موردي: شهر چابهار)

شهر و شهرنشيني خود يكي از مهم‌ترين شاخص‌هاي رفاه و توسعه اجتماعي و اقتصادي محسوب مي‌شود، اما رشد شتابان آن مي‌تواند سرانه برخورداري از بسياري امكانات اجتماعي و اقتصادي را كاهش دهد و از اين طريق پيامدهاي آن به صورت كاهش سطح كيفيت زندگي در عرصه‌هاي مختلف شهري نمايان شود كه اين مسأله در شهرهاي كشورهاي در حال توسعه از جمله ايران كه افزايش جمعيت شهرها كه در بيشتر مواقع ناخواسته و بدون برنامه‌ريزي به وقوع پيوسته است بسيار مشهود است. در اين راستا، هدف پژوهش حاضر تحليل توزيع فضايي شاخص‌هاي تركيبي كيفيت زندگي شهري چابهار، مي‌باشد. رويكرد حاكم بر فضاي تحقيق كيفي و كمي و نوع تحقيق كاربردي است. براي تجزيه و تحليل اطلاعات، از تكنيك‌ها و مدل‌هاي (DIMTEL و VIKOR) استفاده شد. نتايج مدل DIMTEL نشان داد كه همه شاخص‌هاي بعد اقتصادي، تاثيرگذار هستند. از بين چهار شاخص، بعد اجتماعي 3 شاخص تأثيرگذار و فقط يك شاخص (خدمات آموزشي) با امتياز (0.016) تأثيرپذير مي‌باشد، همچنين از بين 3 شاخص، بعد زيست محيطي همگي تأثيرپذير و از بين شاخص‌هاي كالبدي فقط شاخص (مسكن) با امتياز (0.242)، تأثيرگذار و بقيه تأثيرپذير مي‌باشد. نتايج نهايي اولويت‌بندي نواحي شهر چابهار با تاكيد بر توزيع فضايي شاخص‌هاي تركيبي كيفيت زندگي با استفاده از مدل ويكور نشان مي‌دهد، بيشترين عددQ متعلق به ناحيه 1 شهر چابهار با وزن (0.760)، و كمترين وزن متعلق به ناحيه 4 شهر چابهار با (0.574) مي‌باشد.