نقش مطالعات جغرافياي انساني(عناصر محيط -رفتار) در بازشناسي الگوي آموزشي درس طراحي معماري 5(مسكوني)

رويكردهاي نو در آموزش با توجه به توسعۀ كمي و كيفي آن از موضوعات اثرگذار در برنامه‌ريزي آموزشي است كه نقشي اثرگذار در تحول اجتماعي دارد. در اين راستا هدف اين مقاله بررسي، تحليل و ارزيابي مولفه‌هاي رفتاري و محيطي اثرگذار در آموزش معماري مجموعه‌هاي مسكوني در درس كارگاه طراحي معماري 5 است. روش تحقيق تركيبي (توصيفي-همبستگي) است. مدل شناختي پژوهش، با استفاده از نظريات صاحب نظران، مطالعات كتابخانه اي و ميداني جمع آوري شد. در اين مطالعه مولفه هاي نرم افزارها و برنامه‌ريزي‌هاي آموزشي، انسان افزارهاي آموزشي شامل دانش، مهارت‌ها، تجارب و خلاقيت، سخت افزار و مديريت افزارهاي آموزشي، روش فرديگروهي، امكانات هندسي، امكانات فرهنگي، مؤلفه‌هاي مفهومي انتزاعي، كالبدي محيطي و ذهني رفتاري، مولفه‌هاي ادراكي و كيفيت محيطي شناسايي شدند. سپس به منظور پالايش و جمع‌بندي ادبيات پژوهش به تدوين پرسشنامه پرداخته شد. توزيع پرسشنامه ميان جامعۀ آماري خبرگان طراحي معماري مسكوني انجام گرفت؛ و نتايج آماري بدست آمده مولفۀ ادراكي شامل خودآگاه و ناخودآگاه داراي بيشترين اثر و امكانات هندسي داراي كمترين تاثير در اين زمينه است. با توجه به مطالعات شناختي و نتايج آماري بدست آمده، مدل تحليلي پژوهش منجر به ارائۀ الگوي فراگير براي آموزش طراحي معماري مسكوني شد.