ارائه روش نوين اولويت‌بندي راهبردهاي مقابله با بيابان‌زايي بر اساس تصميم‌گيري چند‌معياره

پرداختن به مسئله بيابان زايي به خاطر ماهيت چندمعياري آن، توسعه روز افزون، گسترده و بلندمدت بودن و تأثير هم زمان بر منابع سرزميني و جمعيت هاي انساني، به منظور دستيابي به توسعه پايدار ضروريست. از اين رو لازم است به منظور بهره برداري بهينه از امكانات و سرمايه هاي محدود اختصاص يافته به اين امر، راهبردهاي مقابله با بيابان زايي با توجه به معيارهاي مختلف مورد ارزيابي قرار گيرد تا ضمن دستيابي به نتايج بهتر، از هدررفت سرمايه هاي ملي جلوگيري شود. بنابراين به منظور رتبه بندي راهكارهاي مقابله با بيابان زايي، در چارچوب مدل هاي تصميم گيري چندشاخصه، از روش ديمتل استفاده شد. ابتدا در چارچوب روش تصميم گيري چند شاخصه و با استفاده از مدل دلفي، معيارها و راهبردهاي مهم و اولويت دار شناسايي شده و سپس اولويت نهايي راهبردها با استفاده از روش ديمتل مورد ارزيابي قرار گرفت. بر مبناي نتايج به دست آمده، راهبردهاي توسعه و احياء پوشش گياهي (23A)، تغيير الگوي آبياري و اجراي روش هاي كم آب خواه (33A) و كنترل چراي دام (20A) به ترتيب به عنوان مهم ترين راهبردهاي مقابله با بيابان زايي در منطقه تشخيص داده شدند. بنابراين پيشنهاد شد در طرح هاي كنترل و كاهش اثرات بيابان زايي و احياء اراضي تخريب يافته، نتايج و رتبه بندي به دستآمده مورد توجه قرار گيرد.